Her yerde nefret var..
Insanlar bir birinden öyle tiksiniyor ki.
Sanki hepimiz etden ve kemikten oluşmamış ve fiziksel özelliklerimiz dışında farklı değilmişiz gibi.
Hepimiz dünya da doğduk. Doğmamızın bir amacı var.. Yer önemli değil. Önemli olan bizim neler yaptığımız neleri değiştirdiğimiz.. Ama hepimiz kendimizle çok meşgulüz. Dışardaki kimseyi umursamıyoruz. Kanımızdan olmayan insan bizim için hep ikinci planda. Neden ?? Bin bir yabancı içinden sen bir aileye bağışlanıyorsun ve bu aile o ailede olabilir. Olmadı... Ama olabilirdi. Hepimiz kardeşiz. Hepimiz üzüldük hepimiz ağladık..
Hiç birimiz farklı değiliz eşidiz. Farklı düşüncede farklı renklerdeyiz.. Hep birlikte rengarengiz..
Bizler insan olarak yaratıldık... Insan olmalıyız.. Insanlığımızı yitirmeyip bu güzel tabloyu bozmayalım. Herkes herkese saygı duyabilir. Sevebilir. Aşık olabilir.. Sevmeye bilir.. Ama saygı duymalı.. Çünkü dünya da olan her şey dünyada kalır. Ve zaman en kıymetli şey hemde en kıymetlisi.. Asla telafisi olmayan tek şey zaman.
Zaman varken renklerimizi koruyalım gökkuşağı bozulmasin...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dokunamayanlar
PoesíaYazdığım yazmakta olduğum ilk şiir kitabıdır.. Biraz melankoli biraz dertler biraz psikoloji bozukluğu ve aşk içerir. Okurken içinde kayıp olabilirsiniz.
