Sen 17 yaşımsın

6.Bölüm

Annem odaya girdi.

Anne: Nasılsın birtanem?

Zeynep: İdare eder. Selim nerede?

Anne: Zeynep, kızım sana söylemem gereken bir şey var.

Zeynep: Ne?

Anne: Bu kanser senin yediğin şeylerden oluşan bir şey değil yani kısaca senin yüzünden olmadı.

Zeynep: Nasıl yani genetik mi?

Anne: Sana anlatmam gereken şey sadece bu değil.

Zeynep: Ne diyorsun ya açık açık konuşsana!

Anne: Tamam kızım. Kızma anlatmaya çalışıyorum işte :(

Zeynep: Seni dinliyorum..

Anne: Sen küçükken annen ve baban kavga etmişti...

Zeynep: Annen derken??

Anne: Dinle Zeynep. Sonra bu kavga çok şiddetli bir hal almıştı. O zaman ben de ordaydım. Çünkü ben aslında.. Iııı şeyy..

Zeynep: Ne lan neeee???????

Anne: Annenin en yakın arkadaşıydım. Ama senin babanla gizli bir ilişkimiz vardı. Bu ilişki ortaya çıkınca annen intihar etti. Biz de o an ki korku ile onu orada bıraktık. Sonra bir gün sana olanların aynısı bana da oldu. Burnum kanadı, sırtımda morarmalar oldu, başım döndü, bayılmalar oldu. Kanser olmanın beni üzmesine, eğlenceden eksik kalmama gerek olmadığını göstermek için baban bizi bi tatile götürmüştü. Yolda kaza geçirmiştik. Hastaneye geldiğimizde sen çok kan kaybetmiştin. Kana ihtiyacın vardı. Senin kanın 0 rh - di ve sadece annenle ve benimle uyuyordu kanın. Annen de olmadığı için ben senin öz de olmasa annen olarak kanımdan verdim. Gittiğimiz hastanede ufak bir köyün hastanesiydi. Onlar da bilmezmiş kan kanserinin kan yoluyla geçeceğini. Biz de bilmezdik o zamanlar. Sen kanser olunca anladık ve o hastaneye dava açtık. Ama o hastane kapatılmış.

Zeynep: Ne diyorsun lan sen???? Ne saçmalıyorsun?? Şaka dimi bu?? Yaa senin kadar orospu bi kadın görmedim senin ananı sikeyim. Hayatımız mahvoldu lan senin yüzünden. Annemi kaybettiğim yetmemiş gibi bir de senin yüzünden kanser oldum ben lan. Lan sen annemin en yakın arkadaşıymışsın bu ihaneti bu orospuluğu ona nasıl yaparsın lan sen!! Siktir git lan hayatımdan. Babam olacak o şerefsizde sende siktir gitt!!

(İkisi de ağlıyordu)

O an o kadar şoka uğramıştım ki ne yapacağımı bilmeden telefonumu alıp ağlayarak koşmuştum. İnanamıyordum. Belki de kanser olmasaydım bu gerçekleri bana asla söylemeyeceklerdi.