Il Gran Finale

1. Verloren vertrouwen, gewonnen liefde.

"De jury heeft een beslissing gemaakt." Charlie steunde met haar hoofd op Jimmy's schouders, dit had ze zo gemist.

Die dagen waarop hij hen kwam bezoeken in de gevangenis hadden haar weer bewuster gemaakt. Tuurlijk was hij er voor hen. Bij het eerste bezoek had ze het moeilijk, maar de tweede keer had hij haar woorden herhaald. "Sorry dat ik zo een halfgare kokosnoot ben geweest" had hij gezegd. Ze moest glimlachen. Dat waren de woorden die zij had gebruikt om haar excuses aan te bieden, die keer toen ze alleen in het archief waren. De woorden die zij gebruikte, een minuut voordat hij haar voor de eerste keer zou kussen. Ze besefte dat het nog niet gedaan was, en dat ze hem nog steeds doodgraag zag.

Hij liet zijn hand op het hare vallen en kneep er in. Dit is het moment van de waarheid. Maar voor haar was de prijs niet het belangrijkste. Wat het resultaat ook zou zijn, ze hadden elkaar allemaal terug, ze had Jimmy terug. Maar op welke manier... Daar twijfelde ze nog over, waren ze nog steeds meer dan alleen beste maatjes?

"En de winnaar is..." Jimmy kneep zo hard in haar hand dat ze het bijna niet meer voelde. "Het DAM!". Haar handen die de voorbije spannende seconden op zijn schouders rustten kwamen in een fractie los en gingen de lucht in. Ze wist niet waarom ze hem überhaupt zo goed vast had, maar het voelde goed. Ze wou er terug voor hem zijn. Voor ze er verder over kon nadenken nam Jimmy haar in een stevige omhelzing. "Bedankt". En ookal wou ze het niet toegeven, dit had ze echt gemist. Jimmy stapte naar voor en nam de prijs in ontvangst. Ze keek, ze staarde. En dat was ook Mila niet ontgaan.

"Charles, kan ik je even spreken?" Mila zag dat Charlie aan het genieten was, maar merkte vooral op dat Jimmy het enige was waar ze nog oog voor had. Charlie vond het bizar, maar stelde zich er verder geen vragen om. "Wat is er? Heb je gouden raad nodig van tante Charles?" Mila moest lachen, maar Charlie bleef maar doorkakelen. "Ik denk dat jij degene bent die goede raad nodig heeft" Ze stopte meteen met ratelen en keek naar de grond. "Hoe...hoe bedoel je?" Mila keek haar aan. "Charlie...". Maar ze wist maar al te goed wat er ging komen. "Mila...ik weet het niet" ze zuchtte. "Toen ik het had uitgemaakt leek hij er niet eens iets om te geven... Ik had er zoveel spijt van, maar ik kon niet terug. En nu, nu besef ik dat hij wel nog om me geeft, alleen weet ik niet of het genoeg is." Mila bleef begrijpend luisteren. "Ik weet echt niet wat ik moet doen... Misschien is het gewoon te laat." Mila wist maar al te goed hoe het verder zou moeten. Die twee waren voor elkaar gemaakt. "Hij ziet je doodgraag, Charles". Haar mondhoek krulde omhoog. "Ik hem ook". Mila keek jaar betrapt aan. "Zie je wel... zeg het hem gewoon.". Charlie twijfelde, maar ze wist dat ze dit moest doen. Dit is wat ze wou. "Ga je hier nog lang zo staan? Hop, hop, naar Jimmy jij!". Mila probeerde haar te motiveren. Charlie keek haar bedenkelijk aan, maar ze wist dat ze gelijk had. Zelfverzekerd, of toch niet zo, liep ze in zijn richting. "Dat is de Charlie die ik ken!" dacht Mila nog in zichzelf voor ze naar de anderen liep.

Charlie liep naar Jimmy maar bleef al snel terug staan... Angst nam het van haar over.