Il Gran Finale

6. Hart en verstand

"Hoezo, jij gaat niet mee?" Charlie keek haar beste vriendin geschrokken aan. "Ik... ik mocht niet." Mila werd verlegen, ze was bang om dit aan Charlie te vertellen, maar ze moest. "Wat is er aan de hand, Mila?" Ze keek haar bezorgd aan. "Het is ingewikkelder dan je denkt, Charles." "Ik denk niets op dit moment, dus kan het ook niet ingewikkelder zijn. Zeg het nu maar gewoon." Mila had Charlie nog nooit zo serieus gezien, maar nu ze eindelijk met Jimmy is lijkt ze inderdaad veel rustiger. "Ok..." Mila begon aan haar verhaal en haar beste vriendin luisterde aandachtig. "Dus... Brandon wil dat ik hier blijf." ze kon een traan niet bedwingen: "dat ik bij Jonas blijf." Zonder iets te zeggen nam Charlie haar stevig vast en ze was niet meteen van plan haar snel los te laten. "Santiago, alles komt goed." Ze probeerde Mila te sussen en wonder boven wonder bleek het te helpen.

Na een dikke minuut liet ze los. "Ik weet gewoon niet meer wat ik voel." Charlie zag het verdriet in haar ogen, maar wist zelf goed genoeg wat ze voelde. "Begrijp me niet verkeerd, maar is dit niet juist een stapje in de goede richting?" "Brandon houdt van jou, en juist daarom wil hij je loslaten. Omdat hij ziet hoe jij naar Jonas kijkt en hoe belangrijk hij voor je is. Dat is toch net mooi." Mila kon een kleine glimlach niet onderdrukken en wist stiekem dat Charlie gelijk had. "En daarbij, wij zien dat ook. Jij en Jonas kunnen nooit 'gewoon vrienden' zijn, dat weet jij ook. Jullie zullen altijd meer voor elkaar voelen, en elkaar blijven ontwijken en afstoten helpt niet." Mila wist voor de zoveelste keer dat ze gelijk had. Soms leek het wel alsof haar beste vriendin haar beter kende dan dat ze zichzelf kende. Nu wist ze het bijna zeker. Ze moest Brandon laten gaan en voor Jonas kiezen.

"Het is jouw beslissing, Mila. En ja, je gaat sowieso mensen kwetsen. Maar wat je ook doet, van ons geraak je niet zomaar af. Wij blijven jouw aanhangsel. Voor altijd." Charlie gaf haar een brede glimlach en Mila kon niet anders dan teruglachen. "Bedankt, Charlie."
Toen Charlie aanstalten maakte om te gaan vertrekken wou Mila nog een ding weten. "Charles..." Charlie draaide zich om en knikte om aan te geven dat ze haar aandacht had. "

"Hoe wist jij eigenlijk dat je voor Jimmy moest kiezen?" Charlie moest lachen. Dat was weer een ander sprookjesverhaal. -Met alle liefdestragedies binnen Ghost Rockers kunnen we al bijna een heel sprookjesboek vullen- dacht ze. Ze moest denken aan Robin en aan hoe prettig ze het bij hem vond. Maar na een tijdje besefte ze dat ze al die dingen iets liever met Jimmy zou gedaan hebben. Ze besefte dat ze de momentjes met Jimmy echt niet kon missen. Ze zag Robin graag, maar als vriend. Jammer genoeg besefte ze iets te laat dat haar ware niet de vervangende gitarist was, maar de jaloerse drummer. Ze hadden zoveel ruzie gemaakt, en iedere keer voelde ze zich schuldig. Ze had hem pijn gedaan. Ze had haar gevoelens voor hem onderdrukt, maar diep vanbinnen had ze het al die tijd geweten. Al die tijd was het diepste van haar hart gewoon Team Chimmy.

"Charles..." ze werd uit haar gedachten gehaald. Ze legde vlug haar hand op Mila's schouder en zei zelfzeker: "Je hart heeft de beslissing al lang gemaakt, Mila. Je verstand heeft alleen nog moeite met die keuze te geloven. Maar dat komt wel." Ze gaf haar beste vriendin een knipoog en verliet de kelder. Richting de keuze van haar hart, richting Jimmy. Mila bleef alleen achter en dacht aan wat Charlie had gezegd. Sterker nog, ze had het gevoel dat haar verstand het begon te geloven. Ze hoorde bij Jonas, dat wist ze nu zeker, alleen wist ze niet hoe ze het hem duidelijk moest maken...

Whoop whoop!
Ik zat een uurtje op de trein, met dit als resultaat.
Ik hou heel veel van reacties, dus hou je niet in.
Geen idee wanneer er een vervolg komt, dat hangt af van hoeveel tijd en goesting ik heb.
Tot snel,
Joke