Il Gran Finale

5. Jonas

‪Brandon ging het haar vandaag vertellen. Hij moest wel, want hij zou binnen twee dagen vertrekken, samen met Jules en Alex. Hij haatte zichzelf omdat hij het zo lang had uitgesteld, maar hij durfde het gewoon niet. Ookal wou hij haar niet kwetsen, hij wist dat het voor haar moeilijk ging zijn. Hij wou haar niet achterlaten, of haar het gevoel geven dat ze niet belangrijk genoeg voor hem was. Hij ging haar moeten uitleggen waarom ze niet meekon, waarom hij dit alleen wilde doen, en vooral: waarom hij zolang gezwegen had.‬
‪Ze zaten samen aan het water, Park Spoor Noord. De eerste plek waar ze samen dansten, en waar ze voor het eerst kusten... Brandon voelde de pijn. Hij moest doorgaan met de gedachte dat Mila weer met Jonas zou zijn. Ookal was het nog niet zo ver, en ging hij waarschijnlijk door Mila uitescholden worden met woorden als: "Waarom laat je me niet zelf beslissen? Je bent mijn vader niet?" Ja, ze ging woedend zijn, maar diep vanbinnen wist Brandon dat het dat is wat ze wou. Dus voor zij zijn hart zou kunnen breken, brak hij het zelf. ‬

‪"Mila..." Mila keek hem aan, ze wist al lang dat er iets was. "Is dit het moment waarop je het eindelijk gaat vertellen?" zei ze rustig. Hij kreeg een krop in zijn keel. - Had Jules het al verteld?- "Brandon." ze keek hem bezorgd aan. "Zeg me gewoon wat er is, ik zie al dagen dat je ergens mee zit. Zeg me dan ook wat het is, ik ben je vriendin." Bij die laatste woorden kreeg hij het nog moeilijker. "Mila... i-ik ben aangenomen op de dansstage." Nog voor hij verder kon gaan voelde hij armen rond zich. "Dat is super goed nieuws" Mila was enthousiast, dit was wat hij wou. Ze zag dat hij er minder enthousiast over was. "Wat is er? Dit is toch fantastisch?" zei ze vragend. "Die dansstage... is dezelfde dan die van Jules." Mila begreep het probleem eerst niet, maar in een fractie van een seconde viel alles op zijn plaats. "Naar Australië? Binnen twee dagen? Daar ben ik helemaal niet op voorbereid, ik.. ik... waarom heb je dit niet vroeger gezegd? Ik moet nog kleren kopen, mijn koffer maken,..." Ze wist zelf niet waarom ze zou enthousiast was, maar misschien wou ze even weg van de twijfel, even weg van Jonas, zodat ze niet meer zo hard nadacht. "Mila, jij kan niet mee." "Hoe..hoezo niet?" Dit was het moment. Nu moest hij het zeggen, nu moest hij twee harten breken om het hare met een ander te lijmen. Het moest nu.‬

‪"Jonas."‬
‪"Wat heeft hij hier nu mee te maken?"‬
‪Brandon keek haar aan. "Alles." zei hij stil.‬
‪"Mila, jullie horen samen. Jullie zijn een. En... het is oké. Je kan het ontkennen maar ik zie het aan jullie, ik voel het aan jullie. Je gevoelens onderdrukken is niet gezond. Mila." Hij duwde zijn voorhoofd tegen het hare aan. "Als je me graag hebt, dan moet je mij loslaten en voor je hart gaan." Mila wist niet wat ze moest doen. Tranen vulden haar ogen, en ook Brandon hield het niet droog. "Ik.. snap het niet. Brandon, ik wil graag met je mee. Jonas en ik is een afgesloten hoofdstuk." Hij keek haar met medelijden aan. "Het is oké, je moet het niet meer verdringen. Het is echt... oké." Mila wist dat hij gelijk had. Ze wist dat ze dit moest doen. Maar ze zou hem missen, Brandon was nog steeds speciaal voor haar. Heel speciaal.‬
‪"Ik zal er altijd voor je zijn, Mila. Ook voor Jonas. Maar jullie gelukkig zien maakt me gelukkiger dan jou ongelukkig zien met mij." Mila stortte in. Dit was het dan. "Wie zegt dat Jonas...?" "Ik." antwoordde Brandon vol overtuiging. Hij hield haar stevig vast, ze hielden van elkaar. Zoveel, dat ze elkaar moesten loslaten. "Wees alsjeblieft gelukkig. Beloof me dat." Mila wist nog steeds niet wat ze moest zeggen, tussen haar tranen door gaf ze hem een kleine "ja". Alsof ze niet durfde toegeven dat hij gelijk had. Maar dat wist ze wel, al lang. Haar hele leven zou weer veranderen, maar ze was er klaar voor. Dit is hoe het moest zijn. ‬

Dit gaat ineens snel!
Ik vind het gewoon een leuke afleiding!
Wat denken jullie van dit verhaal?
Laat een reactie'tje achter, daar word ik blij van.
Doeeeei ❤️