Beauty

chapter four

Ik heb de hele nacht op mijn bed liggen denken, over Jake en over William. Ik kon het niet loslaten. Vandaag weer naar school. En les met William. Ik had er helemaal geen zin in. Ik moest pas laat naar school dus ging even aan mijn motor werken. Ik zette de muziek hard en pakte mijn gereedschap. Ik begon wat te sleutelen, het ene nummer volgde na de ander. Na 2 uur was mijn motor weer klaar en ik zag eruit als afval. ‘Dat staat je goed hé, die tuinbroek.’ Jake stond bij de de deur. Ik had hem niet opgemerkt, hij kon er al 5 minuten staan, misschien wel 15 of een half uur. ‘Grapjas, hoelang sta je er al?’ ik liep naar hem toe en gaf hem een omhelzing. ‘Uuhm, een paar minuten. Niet heel lang, wilde even checken of het goed met je gaat.’ Hij keek bezorgd, best wel lief. ‘Jake, hou toch op! Het gaat prima met me!’ Ik begon te lachen. ‘Nou ja, elke keer als jij aan je motor gaat sleutelen terwijl er niets aan dat ding mankeert is er toch echt wat mis met je.’ Jake had gelijk, dat wist ik ook, maar ik wilde niet toegeven. Ik draaide me weer om en liep van hem weg. ‘Nou, er was wel wat mis…’ zei ik en staarde naar de grond. ‘Vertel het eens!’ Hij antwoordde alsof ik zei dat ik een prijs had gewonnen. ‘De koppeling werkte niet goed.’ Ik wist wel dat dat niet waar was en met alleen de koppeling geen 2 uur bezig was, maar ik kon het proberen. ‘Oh, wat vreemd, toen ik ermee reed was alles nog oké!’ Hij spotte met me. Zo voelde het. ‘Oké, er was niets met dat ding. Ik moest gewoon wat tijd verdrijven voor ik naar school ga, oké? Zo tevreden meneertje Jacob?’ zei ik plagend om de stemming nog een beetje gezellig te houden. ‘Bijna. Vertel me eens Myra…’ Ik onderbrak hem. ‘Jake, noem me niet Myra. Dat doe je nooit! Dus doe dat nu ook niet alsjeblieft!’ Hij deed alsof hij me niet hoorde. ‘… wat zit je nou echt dwars?’ Hij kwam dichter naar me toe. Ik keek hem in zijn ogen. Zo mooi, zo donker. Alsof je de wereld kon zien vanuit een hele andere blik. Je kon er in verdrinken en het licht kwijt raken, zoals een huis zonder ramen. Zijn ogen spraken boekdelen. Ze waren zo mooi, ik heb nog nooit iets mooiers gezien dan zijn ogen. Het betoverde me, zoals liefde op het eerste gezicht. Zoals, iets wat eigenlijk niet met woorden te beschrijven is. Iets wat heel bijzonder is. Ik kan wel uren staren naar zijn ogen. Hij kwam nog dichter naar me toe, ik kon hem horen ademen. Zijn warmte van zijn gespierde lichaam. Hij sloeg zijn armen om me heen en keek me aan. Hij zei niets, hij keek alleen. ‘Wat is er?’ vroeg ik na een tijdje. ‘Je bent mooi.’ Meer zei hij niet, hij liet me los en liep weg. Ik was verbaasd. Jake heeft me meer dan eens verbaasd. ‘Ik zie je zo meteen op school wel oke?’ zei hij voordat hij de garage uit liep. Ik keek op de klok. Shit, ik had weer nog 10 minuten en ik moest me nog omkleden. Ik rende naar boven en pakte wat ik pakken kon. Het werd vandaag dus een kort broekje en een t-shirt. Dat kon nog wel. Nog 4 minuten. Snel pakte ik mijn helm, deed de voordeur op slot en startte de moter. Here we come!

Natuurlijk was ik weer net te laat. Ik had Engels, samen met Michelle die natuurlijk al keurig op haar plekje zat. We hadden les van juffrouw Zuurpruim. Eigenlijk was haar naam iets Zweeds, maar wij maakten er Zuurpruim van. Haar Engels was super bekakt, voor iemand die uit Zweden komt en ze is super streng. Dat wordt nablijven voor mij. Ik liep naar haar bureau voor het nablijf briefje en ging daarna naast Michelle zitten. ‘Waarom ben je zo laat?’ Fluisterde ze. ‘Je weet wel, sleuten aan mijn motor en dan gaat de tijd super snel. Te laat dus.’ En ik haalde mijn schouders op. ‘Jake, kwam je ophalen zei Nick, waarom ben je niet met hem meegegaan?’ Zei Michelle iets te luid. Zuurpruim stopte met haar uitleg. ‘Dus mevrouw Turner weet het beter?’ zei ze nors. ‘U kunt straks gezellig met uw buurvrouw nablijven.’ Zei ze daaropvolgend en net toen Michelle wilde gaan staan voegde ze eraan toe: ‘Haal het briefje aan het eind van de les maar op!’ Een echte Zuurpruim.

De les verliep langzaam. Alsof de klok zoveel moeite moest doen om de secondewijzer te verplaatsen, en dan ook nog in de goede richting. Eindelijk de bel ging. Pauze, de verlossing. ‘De dames achterin blijven even zitten.’ Zei Zuurpruim. Verhoringstijd betekend dat. Alles wat ze zei ging langs me heen. Gewoon ja knikken en zeggen ik zal het niet meer doen mevrouw, dan is het goed. Dat betekende nog maar 3 minuten pauze. Net genoeg om nog wat eten naar binnen te werpen en dan naar gym toe te gaan. We haalden wat yoghurt en een sandwich. ‘Waar zijn de jongens?’ vroeg Michelle. ‘Geen idee, zullen we gewoon hier in de kantine zitten?’ vroeg ik. Ik had nu totaal geen zin in jongens, laat staan halve wilden. Ik wilde gewoon wat meidentijd. ‘Myr, dat doe je nooit. Dat heb je nog nooit van je schoolleven gedaan.’

‘Nou en ik doe het nu wel, stel alsjeblieft geen vragen. We gaan gewoon zitten.’ Michelle knikte en we liepen naar het dichtstbijzijnde tafeltje dat vrij was. Je had allemaal groupies in de kantine. Rugbyspelers, cheerleaders, muziekfanaten, nerds en noem het maar op. Onze groep, was anders dan al die anderen. We waren allemaal wat buitenbeentjes, en wolven. Ik kende de helft van deze mensen niet. Sommigen zaten bij me in de klas, maar ik heb nooit de moeite genomen iemand beter te leren kennen. Ik stond bekend als de freak. Degene met het witte haar en de witte ogen, degene die anders was dan de rest. Er kwam zon grote opgepomte rugbyspeler naar ons toe. Zijn andere vrienden zaten hem aan te moedigen. De cheers keken argwanend naar ons. ‘Dus jij bent uuh, dat meisje. Dat denkt dat ze stoer is met haar lenzen en haar witte haar. Pff, dat kan toch iedereen zo verven en contactlenzen indoen.’ Hij pakte mijn haar en keek me in de ogen. ‘Blijf af!’ Ik probeerde mezelf te beheersen. Één verkeerde beweging en ik veranderde en dat mocht ik niet laten gebeuren. ‘Ik had beter gedaan wat ze zegt Kevin.’ Zei Michelle steunend. Ze kende de jongen dus wel. Ze heeft het wel eens over een Kevin gehad, ik geloof dat het haar ex is. ‘Wat zou ze doen, me schoppen? Me slaan? Met deze tere armpjes? Ze krijgt niet eens een deuk in een pakje boter! Haha!’ Alle andere jongens begonnen ook te lachen. Oké, dat was het. Mijn grens was bereikt. Mijn woede was zo groot. Ik sloeg zijn hand weg en duwde hem terug. Althans, dat was de bedoeling, dit ging totaal fout, want hij knalde tegen de tafel aan bij zijn andere maatjes. Iedereen keek naar mij. Zelfs mensen van buiten kwamen naar binnen kijken. Ik draaide me om en rende – zo snel ik kon in mijn mensentempo – naar de uitgang. Ik botste tegen William aan toen ik wilde wegrennen. Hij riep me nog na, met de naam die hij niet mocht uitspreken van mij. Ik hoorde allemaal gemompel achter me. Ik rende zo snel mogelijk weg, geen idee waar naartoe.