ÖLÜM AYIRIR MI?

BABAM BENİ HİÇ SEVMEDİ Kİ!

Babam beni sevmiyor. Bunu açık açık dile getirmese de, hareketlerinden, söylediklerinden anlıyordum. Kim anlamaz ki?. Ben küçükken yani daha aklımın kesmediği zamanlarda babama aşıktım, onsuz asla yapamazdım, yanımdan ayrılınca işe gidince mesela delicesine ağlardım. Babam benim her şeyimdi. Hep öyle kalsın isterdim. Ben onu ilk günki gibi seveyim o da beni. Ama olmadı, şimde ne o beni ne de ben onu seviyorum, hem de boş yere nefret ettik birbirimizden. Ben 5-6 yaşlarımdayken kardeşim Sahra doğmuştu. O doğunca her şey değişti. Benim üstümde olan bütün ilgilerin on katı ondaydı, ve ben bu durumdan pek de hoşnut değildim. Nefret ediyordum ondan. Çocuk aklımla bir kaç defa ona zarar vermeye çalışmıştım ama tabi ki başarısız oldum. Babam nedensiz yere uzaklaştı benden. Aslında pek çekingen biri değilimdir ama bu durum babam için aynı şekilde değil, babamın yanında iki kelimeyi bir araya getirip doğru düzgün konuşup duygularımı ifade edemezdim, bu durum hala devam ediyor.Ben büyüdükçe iyice uzaklaştık öyleki ona en son ne zaman sarılıp öptüğümü bile hatırlayamaz oldum, bu son geçirdiğimiz bayramda elini dahi öpmedim. Her zaman ön planda Sahra vardı. Aslında onu çok seviyordum, çok tatlı tonbik bir şeydi küçükken, hala öyle.Sevimli olduğu kadar da güzel ve çekici. Yaşının henüz küçük olmasına rağmen kendini fark ettiriyor. Genelde benim küçüklüğüme benzediğini söyleseler de aslında Sahra gerçekten daha güzel. Onu seviyorum ama içimde ona karşı nefret duygusu olduğu için sevgimi tam anlamıyla kendime yediremiyorum. Aramız iyi olsa da, iyi geçinsek de ona asla seni seviyorum demem içimden de dışımdan da. O şu an 9 yaşında. Ve babam hala ona aşık gibi seviyor, ben ise onun için her hangi biri gibiyim. Bu durum canımı yakıyor. Ama yapabileceğim bir şey de yok...