İLK AŞK - TELEFON SAPIĞIM (2016)

💜 TELMAF.5.💜

Karakterime, karakterin fiziki ya da psikolojik herhangi bir özelliğine laf eden herkes, erişime engellenecektir. Karakteri hakaret derecesinde eleştirmek demek, yazara yapılmış büyük bir aşağılama demektir! Anlayışınız için şimdiden teşekkür ederim.

Düzenlenme tarihi: 21.04.12

...

"Bebeğim, uyan hadi..."

Annemin sesi kulaklarıma dolduğunda, derin bir nefes alıp verdim gidecek olma vaktimin getirdiği sıkıntı ile. Gözlerimi aralayıp, zaten en ufak seste defalarca uyandığım koltuktan kalktım.

"Geldi mi?"

Hafifçe başını salladı.

"Dışarıda, seni bekliyor."

Aramızda sessiz bir bakışma geçtiğinde, üzüntü ile sıkıca sarıldım ona ve yanağından öptüm.

"Kendine iyi bak lütfen. Daha hastaneden yeni çıktın ve gözümün önünde olmayacak olman, beni endişelendirecek. Reçetende ne yazıyorsa birebir yap."

Kırılan sesim ve dolan gözlerim ile kollarımı biraz daha sıkı sardım son kez ve ayrıldım. Vedalaşmayı sevmezdim, söz konusu annemse nefret ederdim vedalardan. Benimle eş değer bir sıkıntı ve üzüntüye sahip annemin dolu gözlerini görünce ellerimle yanağını okşadım ve bir şey demeden üst kata odama çıktım.

Odaya girip bavulumu ve telefonumu aldım. Odama kısaca bakıp, eksik bir şey olup olmadığını kontrol ettikten sonra aşağı indim. Kapının önünde bekleyen annemin yanına geldiğimde, durgun bir gülümseme sergiledim.

"Kendine iyi bak."

Annem dolu gözlerle gülümsedi.

"Kendine iyi bak."

Onu kafamla onayladıktan sonra daha fazla dayanamayacığımı anlayıp evden çıktım. Kapının önünde hepsi aynı model olan üş araba vardı ortadaki arabanın önünde amcam duruyordu. Yanına gidip yüzüme onu görmenin verdiği mutluluk ifadesini yerleştirdim. Beni görünce onun sert bakışları, yerini yumuşak ve iyimser bakışlara bıraktı. Yanına geldiğimde kısaca sarıldı.

"Hazır mısın bakalım?"

Mafya... Bu kelimenin bende bıraktığı etkiyi biliyordu ve kendisinin de ne olduğunun farkındaydı. Sorusu bu yüzdendi, ondan korkmasam bile, içine düştüğüm durumun beni gerdiğinin farkındaydı. Korkusuzum ben diyerek gezebilmeyi amcam öğretmişti bana, korkularımı saklamayı, üstesinden gelmeyi...

"Her zaman."

Mafya kelimesi ile alıp veremediğim çok şey vardı, buna rağmen daha öncelerde amcamın yanında kaldığım süre boyunca, bu korkum yok olmaya başlamış yerini hafif bir gerginliğe bırakmıştı. Amcamdan ne zaman uzaklaşsam, tekrar gün yüzüne çıkması cabasıydı! Psikolojik olarak destek aldığım biriydi amcam bu konuda. Şimdi, tekrardan yenecektik amcamla. Birçok şeyi bana öğrettiği gibi tekrardan korkusuz olmayı öğretecekti.

Elimdeki bavulu alıp, arabaya koyarken, kendi yerine yönelince bende arabaya yerleştim.

"Özlemişim, konuşurken karşımda benim gibi birini görmeyi. "

Hayatımdaki çoğu şeyi ondan öğrendiğim için huyum ona benziyordu. Amcam güldükten sonra arabayı çalıştırdı ve sürmeye başladı. Arkamızda ve önümüzde birer araç vardı. Fazla dikkat çekiyorduk ve acaba Rüzgar bizi takip ediyor muydu? Amcam konuşmaya başladığında dikkatimi ona verdim.

''Seninle aynı karaktere sahip değiliz.''

Alaylı sesinden benimle uğraşmak istediğini anlarken gülerek karşılık verdim.