LUNA P.O.V
Mukhang mabait ang pamilya ng papa ni Mira. Iyon ang napuna ni luna noong nasa party na sila ng kanyang kinakapatid.
So far, hindi pa nya nakakitaan ng masamang ugali ang mga kapatod ni Mira sa ama.
Nilapitan agad sila ng mga ito pagdating nila.
Si Carmina ay yumakap pa kay Mira. si Sara ba mas bata pa kay Mira ay tila hiyang-hiya pang bumati sa kanila.
Ang mommy ng mga uto ay saglit ding lumapit sa kanila para kamustahin sila at unalis din kaagad para harapin ang ibang bisita.
Maraming bisita ang dumalo. Welcome party pala iyon para sa panganay na anak ng mga Anonuevo.
Mira seemed very anxious. She found it weird knowing her friend as someone loud and was never shy.
Siguro ay talagang naasiwa ito sa pamilya aa pamilya ng nito.
"Nasaan na ba ang kuya mong galinh sa States? wala pa ba siya rito?" tanong niya rito. Nakaupo sila sa isang bahagi ng bakuran malapit sa stage.
"Palabas na rin siguro iyon," nakatungong sagot nito sa mahinang boses.
"Bakit ka ba nahihiya?" puna niya.
kulang na lamang ay sumuot ito sa ilalim ng mesa sa pagpipilit nitong makapagtago.
"Bakit kasi dito tayo pinaupo ni papa?" saglit na tumingin ito sa kanya, pagkatapos ay lalong isiniksik ang sarili sa upuan.
"Umuwi na lang ka tayo? Nakita naman na nila ako."
kinutusan niya ito.
"Aray naman!" reklamo nito. Umayos ito ng upo "Bakit ba?"
She shrugged "wala lang." pinagmasdan niya ang bisita.
Everyone around her.looked rich.and elegant. Halatang hindi basta-basta ang mga ito.
alam niyang may-kaya ang pamilya ni Mira pero noon lamang niya nakita na mayaman na mayaman pala ang mga ito.
The house was big. Mansiyon na ngang matatawag iyon. Noon lamang siya nakakifa at nakapasok sa ganoon kaganda at kalaking bahay.
Kahit siguro kumayod siya sa pagtatrabaho buong buhay niya ay hindi niya ay hindi niya maa-afford na bumili ng ganoon kasosyal at karangyang bahay. maliban na lamang kong manalo sya sa lotto.
She saw Carmina talking to someone obviously rich executive on the other part of the garden.
Si Tita Arabella, asawa ng papa ni Mira, ay kaumpok naman ang mayayamang amiga nito. Mukhang nagkakasiyahan ang mga ito.
She also saw Mira's father talking to a man beside the fountain. pero dahil nakaharang ang fountain, hindi nya mabistahan ang kausap ng matandang lalake.
Mukhang seryoso ang pinag-uusapan ng mga ito dahil walang kangiti-ngiti sa mukha ang papa ni Mira.
Ibabaling na sana niya sa iba ang kanyang tingin ng tumambad sa kanya ang anyo ng lalaki. it was none other than Grei, a.k.a her destiny.
She smiled. Mukhang destiny talaga sila ng Grei na ito. Kung anuman ang dahilan nito at namdoon ito sa party, it only meant one thing: they were meant to see each other.
Mukhang wala pa siyang ginagawa ay kapalaran na agad ang kumikilos para sa kanya. king hindi ba naman talaga sila itinadhana para sa isa't-isa.
Dumako ang kamay sa kuwentas na nasa leeg at nilaro ang iyon sa kanyang daliri.
Amar malapit nang matupad ang alamat mo.
"Luna, uwi na lang kaya tayo? Nakita naman na tayo ni papa."
Nakataas ang isang kilay na inalis niya ang tingin kay Grei at baling sa kinakapatid niya.
"Ano ba ang problema? Ni hindi pa nga nagsisimula ang program." aniya.
Mira looked pale. Mukhang kinakabahan talaga sa kung anong dahilan. O may iba itong dinaramdam?
Bigla siyang nag-alala.
"Mira, ayos ka lang ba?" parang hihimatayin ang itsura nito. Nakatingin ito sa kanya pero parang hindi naman siya nito nakikita. "Mira...Mira!"
BINABASA MO ANG
Destined
Humor"Hanapin mo ang kapares ng kuwintas na ito. Ang taong nagmamay-ari niyon ay ang taong nakatadhana para sa'yo." Hanggang sa lumaki si luna ay nakatatak sa isip niya ang sinabi ng kanyang lola patungkol sa kuwintas na ibinigay nito sa kanya. Ang akala...
