KARANLIK KOLEJ

→İÇİMDEKİ HUZURSUZLUK←

1 yıl önce

Sabah yüzüme çarpan güneş ışınları ile yataktan kalkıp lavabo' ya gittim.
Elimi yüzümü yıkayıp dolabımın başına geçip giyeceklerimi hazırladım beyaz bir gömlek altına siyah deri pantolonumu çıkarıp üzerime geçirdim siyah topuklu botlarımıda giyindikten sonra aşağıya kahvaltıya indim .

Annem ve babam kahvaltıda sohbet ediyorlardı geldiğimi fark etmeleri için "Günaydın millet" dedim.

Annem ve babam aynı anda "Günaydin bitanem" deyince birbirlerine bakıp gülümsediler. bende inşallah  eğer evlenirsem annem ve babamın aşkından istiyordum . Nasip kısmet diyerek masaya geçtim. 

Ardından abim indi arkamdan yanağımdan öpüp"herkeze  günaydın" diyip yanıma oturdu . Bizde hep beraber abime günaydın dedikten sonra babama dönüp
"Baba bu gün işin yoksa beraber lunapark'a
gidelim " dedim. Abim bana dönerek "ben götürürüm seni " dedi. Bende ona hemen " Hayır istemiyorum hep beraber gidelim"  dedim babama döndüm elini uzatıp elimi tuttup "Canım kızım bir iş görüşmesi için işe gitmem lazım iş dönüşünde hep beraber gideriz tamam mı ? " dedi bende gülümseyerek " tabiki de babacım ben sen gelene kadar takılırım bir şeylerle"  dedim.

" Tamam kızım" diyip abim le beraber kalkarak evden çıktılar.

Bu gün içimde bir huzursuzluk vardı sanki bir ağırlık çokmüş gibiydi anneme yanına geçip ona sarıldım "annecim bu gün içimde bir huzursuzluk var sanki bir yerden kötü haber gelecek yada buna benzer bişey yaşayacağız gibi " dedim annem bana dönerek yüzümü kavradı ve bana " allah korusun kızım böyle şeyler düşünme sakın" dedi. gülümsedim ve kafamı olumlu anlamda sakladım anneme bir telefon geldi konuşarak odasına doğru ilerledi

Bende masayı toplamaya gelen Fulya abla ' ya  yardım etmeye başladım. Bir elime tabak bir elime de bardak alarak ilerliyordum  ki Fulya abla " küçük hanım lütfen siz bırakın biz toplarız " dedi gülümseyerek " Hayır yardım etmek istiyorum " dedim.

Fulya  ablayla biz arkadaş gibiyizdir bu yüzden itiraz etmedi. Elimdekilerle mutfağa ilerliyordum ki annem telaşlı bir şekilde merdivenlerden iniyordu gözleri beni bulduğunda ağlamaklı gözlerle

" Afra b-baban trafik kazası geçirmiş acele et hastene' ye gitmeliyiz" derdemez elimdekiler yere düşüp ve kırıldı gözlerim doldu sanki bir boşluk ve her yer kapkaranlık bir bir yumru oturdu boğazıma
Fulya ablayla annem yanıma geldi " iyi
misin" diye sordular sorularını es geçip
"Anne babam babama götür beni " dedim ağlamaklı bir şekilde  annem kolumdan tutup dışarı çıkardı arabaya binip hasteneye doğru gittik .

Yoğun Bakım yazan üniteye geldiğimizde abimi gördüm yere çökmüş oturuyordu gözleri dolmuştu ağlayamıyordu yanına gidip ona sarıldım ağlamamak için benden destek alıyor gibiydi sımsıkı sarılıp omzunda hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ettim . Bir müddet geçtikten  sonra  ayağa kaltım ve ayakta  beklemeye başladım
2 saat olmuştu ve hala babamdan haber yoktu  dua etmekten başka hiç bişey gelmiyordu elimizden abim anneme kazanın nasıl olduğunu anlatıyordu eve dönüyorlarmış karşıdan gelen bir kamyon çok hızlı geliyormuş kamyon babamın olduğu araca çarpmış ve araba ters dönerek nehirin demirliklerine takılmış abim arkada oturduğu için kurtulmuş ve babama kurtarmaya çalışmış fakat babam sıkıştığından dolaya babamı kurtaramamış ve araba nehire doğru düşmüş tam oturacakken yoğun bakımdan doktor çıktı abim ve annem oturdukları yerden kalkarak yanıma geldiler

Doktor " Mert Bey babanız geldiğinde durumu çok kiritikti biz elimden gelenin fazlasını yaptık fakat Mehmet Bey'i kurtaramadık başınız sağ olsun" dedi.

Annem duyar duymaz bayıldı doktor ve bir kaç kişi annemin başındaydı abim doktorlara bağırıyordu bende yere dizlerimin üstüne düşmüş ağlayarak hep aynı sözü tekrarlayıp duruyordum .

" BABA BİR DAHA LUNAPARK' A GİTMEYECEĞİM "

#Merhaba bu hikaye benim uzun zamandır üzerinde çalıştığım bir hikaye umarım beğenmişsinizdir.#