ADMIT

♡five♡

"Çünkü benim de sana söyleyeceğim bir şey var"

Bir an için duraksadım. Bu son cümlesi ne anlama geliyordu. Bir aşk itirafı mı? Yoksa arkadaşlığımızı bitirme kararı mı?

"Sen ne söyleyecektin?" diye sordum.

"Sen bana ne diyecektin. Bunu gerçekten söylersen söylerim"

"Kaç kere söyleyeceğim. Anneme sürpriz parti! Bunda inanmadığın ne var. Evet ıssız bir yere çektim çünkü bu da benim tuhaflığım"

Alex'in bana söylemek istediği şeyi delice merak ediyordum. Ama ona aşk itirafında bulunamazdım. Yanlış zamanda yanlış yerde bu olamazdı. Ama bir yandan bana söyleyeceği şeyi çok merak ediyordum. Hemen kafamda bir yalan uydurmalıydım.

"Ve ben sana hala inanmıyorum" dedi.

"Of tamam söylüyorum. Bir çocuk var." dedim.
Tanrım! Ciddi misin Vee? Başka yalan bulamadın mı?

"Ee?" dedi Alex sorgulu  ama bir o kadarda cümlemin sonunu biliyormuş edasıyla.

"Ona aşığım. Ve bunu ortalıkta söylemek istemedim."

"Peki kim bu çocuk?"

"Tanımazsın sen."

"Yine de söyle belki tanıyorumdur."

Al işte. Kimi bulacaktın şimdi? Aptal Vee.

"Calum, Calum Hood" dedim ilk aklıma gelen isimle.

"Ne?! Ciddi misin? Dünyanın sonu mu? Sen esmer sevmezsin Vee"

"Evet ama o fazla esmer sayılmaz. Ayrıca yakışıklı da."
Ne? Ben ne zamandır Calum hakkında bunları düşünüyordum ki?

"Vay canına bu beni gerçekten şaşırttı" dedi şaşkın ama aynı zamanda hayal kırıklığına uğramış bir ifadeyle.

"Sen de söyle artık"

O sırada Mandy odadan çıktı. Gözleri şişmiş görünüyordu.

"İyi misin Mandy?" diye sordum.

"İyi olmaya çalışıyorum" dedi.

Gözlerinde yaş kalmamışa benziyordu.

"Üzme kendini. Madison iyi olacak"

"Gerçekten buna inanıyor musun Venus?"

"Elbette inanıyorum. Sen inanmıyor musun?"

"İnanmayı deniyorum" diye cevaplayarak yanıma oturdu. Ellerini yüzüne götürerek yüzün kapadı.
Ben de içeriye Madison'ın kaldığı odaya gittim.

Yatağın karşısındaki koltuğa oturdum.

"Merhaba Madison, beni hatırladın mı? Ben bugün tiyatro salonunda gördüğün kız. Alex'in arkadaşı olan. Sen çok şanslı bir kızsın. Yani Alex gibi bir sevgilin olduğu için. Ama böyle bir kaza gerçekten dehşet verici."  Nefes alıp verdikten sonra devam ettim "İyi olmanı diliyorum. Lütfen sevdiklerini bırakma. Sen çok masum bir kızsın. Şu zamana kadar kimseye bir zararın olmadı. Alex gibi birisine senin gibi bir kız yakışırdı zaten. Lütfen geri dön"

Oturduğum sırada odaya hemşire girdi. "Seni odadan çıkartmam gerekicek" dedi.

"İyi olacak değil mi?" diye sordum hemşireye.

"Umarım evet"

Kapıya yöneldim. Ve son bir kez arkamı dönüp Madison'ın öylece yatan bedenine baktım. Sonra da odadan çıktım.

Alex'in yanına oturdum.

..................

Uyandığımda hastane koridorundaki koltukların oradaydım. Demek uyuya kalmıştım. Kimse yoktu etrafımda. Ne Alex ne de Mandy. Saate baktığımda 21:04'ü gösteriyordu. Ve 4 cevapsız arama vardı. Hepsi de annemdendi.