Swing {On hold}

IV

Η βροχή μαστίγωνε με λύσσα κάθε επιφάνεια της Γης, λες και ήθελε να την καθαρίσει, να την απαλλάξει από την βρωμιά και τη σκοτεινιά που βασίλευε στο κέντρο της ύπαρξής της, από το μίσος που σερνόταν πάνω της και την πότιζε με το δηλητήριό του, την μόλυνε και την κατέστρεφε με την υπέρμετρη φιλοδοξία και την μεγαλομανία του.

Έκανε τόσο κρύο, ένα δαιμονισμένο κρύο πιο παγωμένο και από τις καρδιές των εγωιστών και συμφεροντολόγων τεράτων που αποκαλούντεαι άνθρωποι.

Εκείνη έτρεχε με όση δύναμη είχε απομείνει στο ασθενικό από τον πυρετό κορμί της, με όση θέληση για ζωή είχε καταφέρει να επιζήσει από το φαρμάκι που δηλητηρίαζε σταγόνα-σταγόνα κάθε μέρα την ψυχή της η απεγνωσμένη ανάγκη της για λίγη ελευθερία.

Μπορούσε να δει την κοφτή και παγωμένη της ανάσα να παίρνει σχήμα και ύλη καθώς έτρεχε.

Έμοιαζε νεκρή, αδύναμη, ασθενική σαν και εκείνη.

Ήταν μουσκεμένη ως το κόκαλο, τόσο που ένιωθε ότι και αυτή ήταν ένα με την βροχή.

Τουρτούριζε εκεί έξω, στην αφιλόξενη παγωνιά, αλλά δεν σκόπευε να σταματήσει μέχρι να φτάσει στον προορισμό της, την παλιά σκουριασμένη κούνια στην άκρη του πάρκου.

Δεν ήταν καλά αυτές τις μέρες.

Ήταν άρρωστη όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά.

Το ένιωθε.

Ένα ανυπόφορο κενό είχε αρχίσει να απλώνει τα μαύρα πέπλα του πάνω στην ήδη δηλητηριασμένη της ψυχή.

Την κατέστρεφε.

Κατέστρεφε το είναι της.

Κατέστρεφε όλα όσα δεν είχε καταφέρει να καταστρέψει η δυστυχία και η ανεκπλήρωτη λαχτάρα της όλα αυτά τα χρόνια.

Το κορμί της φλεγόταν από τον πυρετό, αλλά αυτή ένιωθε τόσο μουδιασμένη, τόσο παγωμένη.

Ήταν κενή.

Τόσο ανυπόφορα κενή.

Και δυστυχώς το κενό πονάει.

Τόσο ανυπόφορα πολύ.

Παλιά μόνο και μόνο η σκέψη εκείνης να κάνει κούνια την έκανε ευτυχισμένη.

Μα μήπως η ευτυχία αυτή δεν ήταν πραγματικά αληθινή;

Μήπως εκεί έξω υπήρχε κάτι που θα την έκανε ευτυχισμένη και θα την ολοκλήρωνε πέρα από κάθε φαντασία;

Μήπως όλα αυτά τα χρόνια συνεχώς και ασταμάτητα, λαχταρούσε κάτι παραπάνω από μερικά ψίχουλα απαγορευμένης ελευθερίας, μόνο που φοβόταν να το παραδεχθεί στον εαυτό της;

Δεν ήξερε.

Και δεν ήθελε να ξέρει.

Γιατί μερικές φορές στην ζωή είναι καλύτερο να μην ξέρεις τίποτα.

Γιατί η άγνοια είναι πιο ειλικρινής από το ψέμα και πιο ψεύτρα από την αλήθεια.

Σου λέει την αλήθεια και σε φλομώνει στο ψέμα.

Είναι από το ποια οπτική γωνιά θα το δεις...

_______________

Καλή καθαρά Δευτέρα.❤