Swing {On hold}

VII

Όταν η νύχτα συνάντησε τον απαγορευμένο πόθο, γεννήθηκαν οι εραστές.

Όταν η πρωινή δροσιά συνάντησε την νεανική αθωότητα, γεννήθηκε η αγάπη.

Και όταν ένας έκτωτος άγγελος συνάντησε έναν δαίμονα, γεννήθηκε η καταστροφή.

Γιατί το φως και το σκοτάδι, δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν.

Ή το ένα θα δηλητηριαστεί από την κάπνα του ενός, ή το άλλο θα εξαλειφθεί από την καθαρότητα του άλλου.

Είναι ένας φαύλος κύκλος.

Κάτι το μοιραίο.

Τον έβλεπε κάθε μέρα στο σχολείο, προστατευμένο με τα νύματα της μοναξιάς και της οργής που ο ίδιος είχε υφάνει μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, με μόνο οδηγό την σκοτεινή φλόγα που σιγόκαιγε στα άδυτα της μαυρισμένης του ψυχης.

Την τραβούσε αυτό το σκοτάδι, ήθελε να εξερευνήσει όλες τις πτυχές του, να χαθεί μέσα του.

Όμως απόδιωχνε αυτή της την έλξη, προσπαθούσε να κρατήσει μια απόσταση.

Είχε την δική της θλίψη να την ρουφάει μέσα στα μαυρισμένα και ανεξερεύνητα νερά της τρέλας και την οδύνης.

Πως να σώσεις κάποιος που βουλιάζει στα ρηχά, όταν εσύ θαλασσοπνίγεσαι στα βαθιά;

Ήταν ήδη μια χαμένη υπόθεση, ένας άγγελος με τα φτερά του καταστραμμένα, με την μεγαλοπρέπεια του καταπατημένη, με την αγνοτητά του λεκιασμένη, με την λάμψη της ψυχής του να ξεθωριάζει.

Ήταν καταδικασμένη να περιπλανιέται χωρίς ποτέ να βρει την λύτρωση σε έναν κόσμο στο χείλος της καταστροφής, σε ένα μέρος όχι και τόσο μακρυά από την Κόλαση, πλημμυρισμένο με αμαρτωλούς, βυθισμένο στο σκοτάδι, ενώ ήταν γεννημένη για να απολαμβάνει την γαλήνη και το εκτυφλωτικό φως του Παραδείσου, την υπέρτατη αγνότητα και την αιωνιότητα.

Τι κοινό θα μπορούσε να έχει μια αγία με ένας αμαρτωλό;

Είναι τόσο απλό, αλλά συνάμα και τόσο δύσκολο να απαντηθεί ένα τέτοιο ερώτημα.

Ήταν και οι δύο άνθρωποι, που είχαν βιώσει τα ίδια πάθη και μαρτύρια, που είχαν γευτεί την ίδια στιφή γεύση της απελπισίας στα άδυτα τις ψυχής τους, που ήταν και οι δύο θύματα ενός τυφώνα που είχε σαρώσει της ζωές τους, αλλά ενώ ο ένας είχε επιλέξει να νικήσει την θνητή υπόστασή του, να απελευθερωθεί από τα δεσμά του και να παλέψει για την σωτηρία του, ο άλλος αποφάσισε να υποταχθεί στην μοίρα του, να γίνει πιστός υπηρέτης του μίσους που είχε κυριεύσει την ψυχή του.

Και εκείνη την στιγμή, ένας άγγελος ακόμα τυλιγμένος στην θολούρα της αρρώστιας, έκανε μια επιλογή.

Θα έσωζε έναν δαίμονα, έναν αμαρτωλό, θα του έδειχνε τον δρόμο προς το φως του Παραδείσου και ας βυθιζόταν στα σκοτάδια της Κόλασης.

Θα του έδινε το φως της και ας έμενε τυφλή.

Θα γινόταν η κούνια του.

Γιατί τελικά οι επιλογές είναι που διαχωρίζουν έναν άγιο από έναν αμαρτωλό...