Ben Kimim?

Sanmak kötü

Ah benim o gözünün içine bakarken kendimi kaybettiğim sevgilim.. Unutuluyor mu böyle bitince? Söyle bari bende bileyim..

Ben gözyaşlarımı tutamıyorum hiç içimde. Her şeyi bir güzel atarsın içine hiç belli etmezsin ama gözyaşların hiç kalamaz içinde ya bende öyleyim işte. Gözlerim acıyor, ağlamaktan gözyaşı kalmadı. Ama neden ağlıyorum böyle? Yada neden sadece ben ağlıyorum? Bilmiyorum.
Ben herşeyimi kaybediyorum gün geçtikçe ve galiba bunu hissettiğim için sürekli ağlıyorum. Önceden hiç böyle ağlamazdım gerçekten hiç ağlamazdım. Ne oldu, neden böyle oldu bilmiyorum..

Ama sakinleşiyorum şuan. Yazdıkça biraz daha sakinleşiyorum. Ama sakinleştiğimi farkedince daha çok ağlamaya başlıyorum. Ben galiba herkese olduğum gibi kendime de yüküm.

Uyuyor yine..
Geldi baktı göz ucuyla,belki seslenmiştir ama kulaklık vardı. Kapattı ışıkları yattı uyudu. İyi uykular sevgilim. Suç bende galiba bu kadar ağlayan ben olduğuma göre? Tüm İzmir ayaklarımın altında şuan. Manzara çok güzell anlatamam.. ama dar geliyor işte o manzara bile.
Biraz hiçlik,biraz varlık arasındayım..
Sobe!
Düşünmeye başladığımda olduğum yere çakıldığım zamanlardayım..
Üzülüyorum evet ama niye üzülüyorum ki?
Ya bişey sorucam biz neden uyuyamıyoruz?
Mutluyum şuan sigara paketim yeni! Ve biraz alkol aldım. Evet mutluyum ne olmuş? Hiçliğin içinde çıkmaz bir yoldayım. Nedenleri belli değil. Hiç işte...
Bazen de kendimi çok yalnız hissediyorum. Şımarıklık değil,gerçekten kimsem yok benim. Ne arkamda sapasağlam duracak bir ailem,ne bir dostum,nede bir sevgilim. Saçlarım rüzgarda hareket ediyor,ben o geldi sanıyorum balkona.. Ne kadar acı değilmi? Birşeyleri "sanmak" aslında gerçek o değil ama sen öyle sanıyorsun. Çok seviyor sanıyorsun,çok özlüyor sanıyorsun,çok üzüldü sanıyorsun,hiç sevmedi sanıyorsun... Ama aslında sanmak güzel birşey değil. Sanmak kötü!
Ama sanmadan da olmuyor değil mi? Hayaller burada devreye giriyor işte. Sandıklarını hayallerine taşıyorsun,hayallerini rüyalarına. Maalesef rüyalar gerçeğe dönüşmüyor,sanmakla kalıyor. Sanmak acımasız..
İçimi dökmeye çalışıyorum şuan. Bugün beceremeyecek kadar doluyum. Bugün gözyaşlarımı döküyorum sadece. Sizde kendi payınıza olanı alın. Üşümeye başladım ama iyi geliyor. Gözyaşlarım yanaklarımda kurudu,mimiklerim oynamıyor. Sağlıklı düşünemiyorum. Sadece neden böyle diyorum. Ne olduğu önemli bile değil,sadece neden böyleyim,neden bu haldeyim diyorum.

Saat 05:10 Günaydın olsun size.
Burda hala karanlık içim,olmuyor bir türlü aydınlık..
Öylece durup kaldım,şarkı çalıyor bir yandan,bir yandan ben kendimi dinlemeye çalışıyorum. Ne yapacaksın? diyor. Bilmiyorum diyorum. Susuyor içim. Bende susuyorum.
Bir sigara yakıyorum,dumanı izliyorum. Ne kadar özgür diyorum. Yine üzülüyorum..
Bugün ben iyi değilim. Kendimi bile henüz anlayamıyorken,size kendimi anlatabilmek imkansız herhalde? Gidiyorum ben. Koltukta uyumak planım. Biraz rahatsız edici geliyor kulağa ama o kocaman,içinde sevdiğim adam olan yatağa yatmaya da gönlüm razı gelmiyor nedense. Ama siz beni çözmüş gibisiniz. Sağım solum belli olmaz. Bakarsınız oturduğum balkonda uyuya kalırım. Ama biraz daha oturup hiçliği düşünmek istiyorum. Yada birşeyleri "öyle sanmak" istiyorum. En azından gülümsetiyor...

Bu aşk bir uyuşturucu yarattı sevdiğim.
Büyük dikkat topladı,sarstı ve uyandırdı.
Uyutmadı..