MEYUS

15 Ocak pazar günü, Ankara sokaklarına örtülen beyaz bir örtü ve saçlarıma tutunan kar taneleri. Babamdan sonraki bir yıl... Çıplak ayaklarım karda tek tek bıraktı izlerini. Soğuğu kabullenen bedenim ilerlemeye devam etti.

Saatler geçti her adımımda. Sert rüzgarlar savurdu saçlarımın her bir telini. Yarama tuz bastı üzerime konan her kar tanesi. Yanımdan geçen her araç yalnızlığıma yalnızlık ekledi. Altından geçtiğim her sokak lambası ruhumu acıyla kavurdu. Her yüzümde süzülen gözyaşı acıma acı kattı.

Olduğu yerde durdu bir süre sonra bedenim. Dizlerim titredi yorgunlukla. Elimdeki silah yere düştü, karın içine gömüldü. Beyaz umutların arasında zıt rengiyle yabancılaştı. Hayatımı bana yabancılaştırdı.

Gözkapaklarım birkaç saniye kapandı ve derin bir nefes ciğerlerimi doldurdu. Sıkışan kalbim acıyla tekledi. Ruhum kalbime bir yumruk vurdu kendisine gelmesi için. Zirâ o şu an atmayı bırakırsa ben o adamın ölümünü göremezdim.

O atmayı bırakırsa benim içimdeki siyaha beyaz çalınmazdı ve kaybolurdum.