Έξω από το νοσοκομείο.
Σον- Τι;! Τι εννοείς;!!
Καθ- Σον ηρεμισε!!
Σον- Πείτε μου τώρα που είναι!!
Λια- Σον, δεν γίνετε να πας Εκεί.
Σον- Και γιατί;
Λια- Γιατί την προηγούμενη φορά σε βρήκαμε κατακετο στο πάτωμα. Τώρα πως θα σε βρούμε;
Σον- Δεν με νοιάζει ακόμη κι αν με σκοτώσει! Αν μάθω ότι την έχει πειράξει..
Λια- Σον ξεχνά το. Ούτος σι άλλος έχουν πάει τα παιδιά εκεί.
Καθ- Χμμ σωθήκαμε τώρα..
Λια- Σκάσε υποτίθεται ότι τον καθησυχάζουμε.
Σον- Τέλος παω!!
Καθ+Λια- Περίμενε!!
Λεμε ακολουθώντας τον τρέχοντας.
.......
Μετά από 2 εβδομάδες. Ημέρα Δευτέρα.
Alina's Pov.
Χτυπάει το ξυπνητήρι, εγώ το αγνοώ και συνεχίζω να κοιμάμαι. Τοτε νιώθω να κουνιέται το στρωμα και το ξυπνητήρι να σταματά να χτυπά.
Ακούω τον Αλέξη να χασμουριεται και γυρνάει προς το μέρος μου. Συνεχίζω να κάνω πως κοιμάμαι, οχι ότι δεν κοιμομουνα αλλά τέλος πάντων. Με ακουμπά στον ώμο χαϊδεύοντάς με και μου ψιθυρίζει στο αφτί να ξυπνήσω και να ετοιμαστώ όπου να 'ναι.
Εγώ εξακολουθώ να έχω κλειστά τα μάτια μου, και για να δείξω ότι τον άκουσα, κουνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
Εκείνη την στιγμή μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και σηκώνεται από το κρεβάτι και πηγαίνει στην κουζίνα.
Είναι αδύνατον να ανοιξω τα μάτια μου. Νυστάζω.. Και πάλι με παίρνεις ο ύπνος για τα καλα.
Στριφοργυναω συνέχεια. Μια δεξιά, μια αριστερά. Και ξανά το ίδιο. Και ξανά και ξανά και ξανά..
Σκέφτομαι τον..
Και πετάγομαι λυπημένη, φοβισμένη κ αγχωμένη από το κρεββατι και τότε νιώθω το τηλέφωνο μου να τρίζει. Το παίρνω στα χέρια μου και βλέπω πως έχω ένα μήνυμα. Το πατάω και αρχίζω να πληκτρολογώ.
..........
°Θα έρθω να σε πάρω το καλό που σου θέλω να εισαι έτοιμη.
°Ειμαι ακομη στο κρεββατι.. Θα ανέβεις πάνω να με περιμένεις.
°Άντε πάλι.. Άντε καλα. Κανόνισε όμως μην αργήσουμε πάλι.
°οκ...
.........
Η Κάθριν ήταν. Μου εστειλε μήνυμα. Πριν μια εβδομάδα την είχε βάλει ο Αλέξης να με συνοδευει στο σχολείο για το ψυχολογικό μου θεμα. Αλλά τώρα μας έμεινε και πηγαίνουμε μαζί.
Την είχε βάλει για να με προσέχει. Και για να είναι βέβαια ερχόταν κι αυτός για σιγουριά για να μην καταρευσω... Για την ακρίβεια δεν θέλω να τα σκέφτομαι αυτά διότι μου προκαλεί να βάλω τα κλάματα και δεν αντέχω άλλο..
Ειδικά οταν σκέφτομαι αυτά που έγιναν τις προηγουμενες εβδομάδες. Δεν υπάρχουν λόγια..
Τέλος πάντων, σηκώνομαι από το κρεββάτι παίρνω ένα μπλε ανοιχτό τζινακι με μια μαύρη τιραντε μπλουζιτσα και πηγαίνω στο μπάνιο.
Πλενομαι, χτενιζομαι, ντύνομαι κ όλα τα σχετικά. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Δεν θέλω να κάνω τίποτα. Θέλω να φύγω από τη ζωή. Τότε ακούω το κουδούνι της πόρτας. Η Κάθριν Θα ειναι.Θα της ανοίξει λογικά ο Αλέξης. Θα τα πουν κιόλας. Που πολύ μιλανε ξέρω γω..
Μετά από 6 λεπτά βγαίνω από το μπάνιο κ πάω στο δωμάτιο βάζω τα μαύρα μου βανς και ταυτόχρονα βάζω μια απαλή χαλαρή μουσική και φτιάχνω την τσάντα μου.
Τότε ακούω την πόρτα να ανοιγει, δν δίνω σημασία. Ακούω βαριά βήματα οπότε θα είναι ο Αλέξης.
Έτσι όπως έβαζα ένα βιβλίο στην τσάντα, μου γλιστράει και πέφτει κάτω. Πάω να το πιάσω και βλέπω να σκύβει μπροστά μου ο Σον. Τον βλέπω και η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά, που είναι έτοιμη να σπάσει.
Ακουμπά τόσο γλυκά και τόσο απαλά το μάγουλό μου, μου έχει λείψει τοσο πολύ αυτό το χάδι..
Καθ- Αλίνα;
Αλ- Ε; ναι;
Καθ- Ειναι όλα εντάξει;
Αλ- Ε τι;
Καθ- Τι έπαθες;
Με ρωτάει καθώς στέκεται στην πορτα του δωματίου.
Αλ- Εμ τίποτα..
Καθ- Σίγουρα;
Αλ- Ναι..ναι.. Πηγαινε μέσα.. Θα έρθω σε λίγο..
Καθ- Οκευ..
Δεν το πιστεύω.. Δεν το πιστεύω ότι πάλι το φαντζομουνα.. Δεν το πιστεύω.. Μα αφού το ένιωθα. Ήταν τόσο ζωντανό, τόσο αληθινό, τόσο γλυκό. Γιατί; Γιατί να μου συμβαινει αυτο;
Εδώ και 2 βδομάδες περίπου αυτο συμβαινει από τοτε που...
