Ben başka bir yol seçtim. Tek başına, onurla ayakta durulacak, hep savaşmayı gerektiren, yalnız bir yolda yürüdüm. Düşmedim mi? Hem de kaç kere! Ama hep kalktım! Kendimden başkasının beni bitiremeyeceğini, her yaptığımın bana döneceğini bilerek seçtim. Kararlarımı kendim vererek özgür kaldım.
İnsan kendine bir yön çizdiği ve hedef belirlediği zaman, dönemiyor. Dönmeyi gururuna yediremiyor. Ancak bu kadar iniş ve çıkışın içinde yoruluyor, köşeleri oluyor, törpüleniyor. Tek başınalığı daha çok vuruyor yüzüne, daha yalnız hissediyor. Bazen tükeniyor, o zaman da bencilleşiyor.
Bazı insanlar doğuştan şanslı olur. Ben her şeyi tırnaklarıyla, kazıyarak elde edenlerdenim. Bundan mutsuz değilim ama kimisinin kafasına gökten düşen kısmetlere de imreniyorum. Bir sihirli değnek istiyorum, elbette olmuyor. Zaten olursa yaşayamam ama sevdiklerime daha çok zaman ayırıp, onlar için daha güzel şeyler yapmayı isterdim. Biraz sonra yatağıma uzanacağım, ışıkları kapatıp bir rüyanın ortasından hayal alemine dalacağım. Ve yine yalnız olacağım, kimse gibi, herkes kadar ve sadece bana özel bir yalnızlığın ortasında uyuyacağım.
Ve öyle çok seveceğim ki bu yalnızlığı, alışacağım.
