My Secret [CHAPTER 10 UPDATED]

Chapter 9

A/N: Enjoy!  Pa-comment at pa-vote na lang po. ^______^

____________________________________

YUAN’S POV

Pabalik na ako sa kuwarto ni Hyuie nang makasalubong ko si Liah, yung maid na iniwan ko para asikasuhin si Hyuie.  I asked her about what happened when I left them.

“Ay sir, ayaw pong isuot ni Miss Hyuie ang kahit ano sa mga damit doon.”

“Bakit daw?”

“Hindi ko po alam eh.  Sabi niya, hayaan ko na lang daw po ang mga yon doon.”

“Anong ginagawa niya ngayon?”

“Hindi ko rin po alam.  Kanina pa niya po kasi ako pinaalis doon.”

“Ah... sige.  Salamat.”

Ano kayang problema at ayaw niya sa mga damit doon?  Bagay naman sa kanya ang lahat ng nandoon.  Pagdating ko sa kwarto niya, wala siya doon.  I looked at every place in her room, even in her bathroom.  Pero wala talaga siya doon.

Saan na naman kaya nagsuot ang babaeng yon?  I searched every room on that floor hanggang sa ang pinakadulong kwarto na lang ang natitira.  Binuksan ko yon.  I saw her sitting on the floor near the drawer.  May katabi siyang mga box and she was looking at something.

“What are you doing here?”

“Just fulfilling my curiosities.”

“Nagawa mo naman ba?”

“A bit.”

Nilapitan ko siya upang makitingin sa kung anumang tinitingnan niya, but she closed it nang maramdaman niyang nasa tabi niya na ako.  Kumuha siya ng panibagong photo album.  Photo album of my childhood days.

“Bakit bigla ka namang na-curious sa’kin?  I thought you don’t like me.”

“Oo nga.”

Ouch.  She’s as blunt as usual.  Ganito siguro ang nararamdaman nung mga babaeng nasaktan ko.  But I guess unti-unti na akong nasasanay sa mga cruel remarks niya, which is not good.

“So bakit nga?”

“Bakit ba gusto mong malaman kung bakit ako curious sa’yo?”

“Can’t you answer me ng hindi ibinabalik sa’kin ang tanong ko?”

“It depends.”

Hay... ang labo niya talagang kausap kahit kailan.  Hirap ma-reach.  Di bale, malalaman ko din naman yon.

“Sabi ni Liah, ayaw mo daw ng mga damit doon sa kwarto mo.”

“Those clothes are ok.  I just don’t want to wear them.”

“Bakit?”

“Basta.”

Ito na naman siya.  Keeping things all to herself.  Paano ko kaya siya mapag-o-open up?

“Eh anong isusuot mo kung ayaw mo ng mga yon?”

“Pwede na nga yung kumot doon.”

Because of what she said, memories of our first meeting came back to my mind.  She, laying on my bed, wearing nothing at all except my blanket.  Then, that blanket slipped down from her as she sat up and...  Tsk.  Damn train of thoughts.  Hindi talaga maalis sa isip ko ang alaalang yon.

“Stop kidding me, ok?”

“I’m serious.”

“You can’t be serious.  Walang matinong taong magsusuot ng kumot lang when she has clothes to choose from.”