Bedrogen! #HERSCHRIJVEND

Ahlam en Amir

Kreunend word ik wakker. De steken worden erger en het voelt alsof heel mijn lichaam verlamd is. Ik zie zwarten vlekken voor me ogen dansen en voor ik het kan beseffen voel ik dat ik weg dwaal en word opgetild.

Ya Allah laat dit maar goed komen...

Pov Seffiyah

Met bonkende hoofd knipper ik me ogen. Voor ik besef waar ik ben zet ik mijn hand op me buik. Mijn ogen gaan wijd op staan en ik gil en huil het uit! Het is te laat! Mijn kind! Mijn baby's is weg! Zweet druppels vallen naar beneden en ik voel me heel benauwd. 

Mijn ogen woorden waziger door de vele tranen. Iemand pakt mijn hand vast en probeert me wakker te schudden. Ik kijk met stromende tranen Issam aan. Die me verward aankijkt. 'Onze baby's, ze is weg!' En wijs naar me buik.

Ik zie hem naar beneden kijken en ook zijn tranen vallen naar beneden. Ik volg zijn blik en zie hem met een baby in zijn handen. Huh? Onze baby?' Verward kijk ik hem aan. Hij lijkt het te beseffen en verteld me het hele verhaal. 'Je was flauwgevallen door de grote hoeveelheid pijn, steken en kramp. Je moest dus bevallen of anders kon het fataal zijn. Voor jou en onze kinderen. Maar aangezien je niet wakker werd zijn onze Prins en Princes met een keizersnede op de wereld gebracht.' Zegt hij met tranen in zijn ogen.

De verpleegster komt naar binnen met een baby en kijkt ons liefdevol aan. 'Hoe noemen jullie jullie prachtige kinderen?'En geeft de baby aan mij. Ik kijk Issam met een brede glimlach aan: 'Ahlam en Amir' zeggen we tegelijk. 

Zo een deeltje... Wel een korte maar ik zal snel verder schrijven... Wanneer ik tijd heb.

Jullie lieve berichtjes, stemmen en promotingen steunen me helemaal! 

Dankje wel daarvoor!

Volgende deel is het de bruiloft van Imane of maybe gebeurt er een wonder?

Xoxo