Bizim mevsimlerimiz hep ilkbahardı
Bizim gülüşlerimizde, hep ilk bakardın
Sen güzel kadın,sen ilk özel kadındın
Bana gülmeyi öğreten.
Biz senle güzel gülen insanlardık.
Biz bu koca şehre inat kahkahalar atar
Canımıza can katardık,
Eğlenmeyi biz becerirdik,ben hep öyle sanardım
Ya da sanmış gibi yapıp,kanardım
Ben yalnızca sana yanardım
Güzel gülen insanlardık.
Şimdilere geleceksek eğer
Öğrettiğin adam gülmeyi unuttu
Artık göz kapaklarında,asılı bir bulut
Yağmur sessizliği
Siyahı ve beyazı kaldı sadece
Güzel gülen insanlardık.
Kaçamak bir yaşantısı olan
Sessizliği,sakinliği,tenhayı arayan
Kahraman değil eskisi gibi günün kurtarıcısı değil
Kendini çekip çıkaramayan bir adam
Gitme zamanı gelen,finali gelen adam.
Güzel gülen insanlardık...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sabrı Tükenmiş Adam
PoesíaEğer köşe başında yalnız bir adama denk gelirseniz oturun konuşun onunla orada birikmiş anılar,üstü tozlu ayrılıklar,içinde fırtınalar kopan bir adamdır o. Zira bunu yapmazsanız bir gün oradaki siz olabilirsiniz.Sevgilerimle...
