About Time

Chapter 3- Jake Adrian.

A/N:

As I promise, eto na yung pov ni Jake. =))

--

Jake's POV

The plane has landed na.. I'm finally here!

Ramdam ko na nandito na nga ako sa pilipinas..

I miss everything about here.. 

The warm air, the atmosphere na dito mo lang sa pinas mararamdaman..

Ang tagal ko na rin kasing hindi umuwi kaya ganito ako..

I’m Jake Adrian Perez.

Five years ago I decided to leave Philippines and went to San Francisco. Dun na rin ako nag-aral.. I graduated there and got myself a decent job..

I’m an Architect. Hindi man ako totally sikat as architect, I still have my job that keeps me busy naman..

I’m the eldest son of Adeline Perez..

Heard about her name on news or magazines? Yes. She is Adeline Perez, one of the biggest name in hotel industry.

Actually it’s not my mom’s thing.. Si Dad, sya ang nagpapalakad nitong kumpanya.. When he died, they all struggle to keep the company on it’s place..

And as his wife, Mom had no any other choice but to take over dad’s place and take all the responsibility na dapat kay papa..

I’m proud to say that Mom did a great job with our business. Hindi man kami ang nasa top sa industriya, at least hindi na mawawala ang kumpanya na ito sa amin.

Alam ko kung gaano ito kahalaga kay papa.. And he wouldn’t want to lose this company..

Malaki na rin ang naging sakripisyo naming para sa company na ito. Ayokong mawala toh sa amin kaya ginawa ko lahat ng kaya ko para tulungan si Mama, kahit alam kong kapalit nun ay sarili kong kaligayahan..

--

Nakuha ko na ang mga luggages ko at nagsimula na akong maglakad palabas. I told Mom na I need my car once I got here..

Pero mukhang wala pa yata dito..

Maghihintay na lang muna siguro ako dito. As If naman na may choice ako diba.

After a couple of minutes I saw someone waving his hands exactly on my way.. Sya siguro yung inutusan nilang magdala ng kotse ko dito..

I waved back para malaman nyang nakita ko na rin sya..

At nagsimula na syang lumakad papalapit sa akin..

“Are you, Mr. Jake Perez?” He asked me formally.

I smiled. “I am.” He handed me the key at inilagay ko na ang mga gamit ko sa back seat ng kotse..

After that, I start driving my way home.. gusto ko na rin kasing umuwi para makapagpahinga.. May jetlag kasi. Lam nyo na.

As I was driving, hindi ko maiwasang hindi mapalingon sa mga dinadaanan ko..

It’s been five years..

Limang taon lang naman akong nawala pero parang ang dami ng nagbago.. Sabagay matagal na rin yung limang taon..

Hindi ko akalain na ganun pala ako katagal nawala rito.. But I’m here now, and I think I’ll stay here for good..

I’ll help Mom na lang sa business naming. And besides, Mom wants me to take over sa business.. Pagod na raw sya so she think na it’s about time na ako naman ang magtuloy ng lahat ng ito..

Napaisip ako bigla, If I’m going to manage the business, mawawalan na naman ako ng panahon sa maraming bagay..

Baka hindi ko na talaga magawa pa yung gusto kong gawin before I left Philippines noon.

Siguro dapat yata itigil ko na yung pag-asang magagawa ko pa yun.

--

HOME.

After almost 30 minutes of driving, nandito na rin ako finally..

Pagka-park ko ng kotse sa garahe agad akong sinalubong ng mga maids. Kinuha nila yung ibang mga dala kong gamit pero ako na yung nagdala ng maleta ko kasi may kabigatan ito eh..

At as I entered the door, I saw Mom..

“Anak..” salubong ni Mama sakin. Then niyakap nya ako.

“Hi, Ma.. I miss you.” Niyakap ko rin si Mama.

“I miss you so much anak. Glad you’re here now.”

“Oh, wait I’ll call your brother, okay?” Paalam ni mama. Si Andrei, kapatid kong bunso. Sabi sakin ni Mama, lalong nagiging responsible si Andrei..

Nung nasa SanFo ako, madalas na tumatawag sakin si Mama at sinasabi nyang, may awards nakuha si Andrei or something that you’ll be proud to hear..

~~ 

Naupo ako sa couch habang hinihintay si mama at Andrei..

Ginala ko yung mata ko sa bahay.. Pati rin ang bahay namin ang laki na rin ng pinagbago..

Yung view sa may pool kita na ditto sa loob dati kasi hindi. And yung pool, mas lumawak.. Siguro, it’s Andrei’s idea.. He loves to swim din kasi.. Si Mama hindi naman marunong lumangoy yun..

Napangiti tuloy ako nang maalala ko yung word na 'lumangoy'

Maya-maya nakarinig ako ng pamilyar na boses..

“Kuyaaaa!!!” Si Andrei.

“Bro!” ginulo ko yung buhok nya saka ko sya niyakap.. Grabe ang laki na ng pinagbago ng kapatid ko.. He look so matured na.

“Buti naman at may balak ka pa palang umuwi ng pinas kuya..”

“Grabe ka naman, Andrei. Bakit kapag tumagal pa ba ako hindi na ako welcome ditto?” biro ko sakanya.

“Haha. Depende kuya..”

“Oh kayong dalawa tama na muna yan.. Let’s eat first..” aya ni mama sa amin. Tamang-tama gutom na rin ako eh.. Sakae to rin ang namiss ko yung pagkain sa pinas.

After lunch, kinakausap ako ni Mama.. She asked kung ano raw ba ang plano ko..

I told her na dito na ako ulit.. This is my home.. And this is where I belong..

Alam kong sinisigurado lang ni Mama na handa na akong magsimula ulit dito.. Alam ni mama ang tunay na dahilan kung bakit ako umalis noon.. Hindi rin naging madali sakanya na malaman nyang ganun..

Pero tapos na yun..

Matagal nang sarado ang yugto na yun ng buhay ko..

Pero ewan ko ba..

Isa rin naman sa dahilan kaya naisipan kong umuwi is para maitama ko lahat ng pagkakamali ko..

Kahit alam ko naman na malabo na..

At hindi ko alam kung saan ko sisimulan..

I’ll still do..

Pero sana this time, bigyan naman ako ng tadhana ng pagkakataon..

--

A/N: Sorry po hindi nakapag-update nung weekends. =)) Sorry naaaa. Puhleeeeaaassee? :* I'll make bawi naman kasi tatlong chapter ang ia-update ko ngayong gabi!!! Yaaay.. Sipag diba? Haha. <3

Much Love. <3

@PotskieeBaby