SABRINA'S POV
It’s another typical day for me.. As usual, another boring day.
Rest day kasi sa school and besides wala naman akong any lakad for today kaya naisipan kong ayusin ang kwarto ko..
My room is a total mess, seriously.. Ganyan na ba ako ka-busy these few months kaya pati sarili kong kwarto eh napapabayaan ko na..
Since it’s my free time,eto na lang yung gagawin ko.. Hindi rin naman nagtetext si Brian sakin kaya dito ko nalang muna uubusin yung oras ko for today.
As I was fixing my things, I saw something familiar to me..
A letter..
Kahit isang tingin pa lang, I clearly knew that this is a letter and I knew who gave this..
Someone..
Someone that is really important..
He used to..
I picked up the letter and I checked on it..
Until now pala nadito pa rin sakin itong sulat na to..
It has been years now since I had this..
Kung titignan parang kelan lang ito binigay sakin kasi hindi pa sya mukhang luma..
Sa itsura ng sulat sa panlabas na appearance nito you can say na bago lang sya but when you open the letter itself, dun mo na mapapansin na ilang taon na rin simula ng sinulat ito..
Napangiti ako bigla ng inilabas ko na yung letter sa envelop nya, ang tagal ko na rin kasing hindi nakita ito ever since tinago ko ito.. I almost forgot na rin nga kung ano yung mga nakasulat dito..
I open the letter and start reading it..
READ..
READ..
READ..
READ..
And then out of nowhere, bigla akong nakaramdam ng pamimigat ng mata ko and pakiramdam ko may namumuong something sa mata ko..
Unti-unting nanlalabo ang paningin ko.. Naramdaman ko din na sumakit yung lalamunan ko..
Ang bigat ng pakiramdam ko while I’m reading..
Then the tears suddenly run down my face.. Umiiyak na naman ako over this matter.
No! I shouldn’t..
Okay na ako eh.
Hindi na dapat ako naapektuhan nito..
I’m happy now..
At ayoko ng bumalik ulit sa nakaraan.. That painful past.. That dark period of my life..
I’M SO OVER WITH THAT DAYS..
I just let out a big sigh and throw myself in bed habang hawak ko parin yung letter..
--
FLASHBACK..
“Ma-am Sabrina..” tawag sakin ni Manang Rosita.
Si yaya Rosita, sya ang nag-alaga sakin since I was 5. She’s my second mom na.. I usually left here with her lalo na kapag nasa ibang bansa ang mommy ko for business matters.
"Yes, yaya?” sagot ko. Hindi ko alam kung bakit ako tinatawag ni yaya when I even told her not to disturb me kasi medyo masama ang pakiramdam ko.

BINABASA MO ANG
About Time
Romance"If it's not meant to happen it won't. Things don't work out for a reason or for something to follow. If a door closes, another one will always opens for you. There might even be something better in store for you. You might not know what it is yet...