Pigmalion

Ona Psyche

Tym rozdziałem miałam wszystko zakończyć... tyle, że się nie udało. Prezentuję więc przedostatni (tym razem już naprawdę) rozdział, który mam nadzieję przypadnie wam do gustu...

-Mamo... mamo, obudź się...

Do Christine jak przez mgłę docierał ten łzawy, dziecięcy szept, który błagał ją, by otworzyła oczy. Nie miała najmniejszej ochoty wypełnić jego prośby. Wolałaby w nieskończoność dryfować w ciemności, w której się znalazła, a która pozbawiona była wszystkiego...

Ale poczucie powinności, jakiś ślad przywiązania, które przewijały się w jej nieświadomym ciele, zmusiła ją do rezygnacji z tego przyjemnego, wygodnego stanu.

W końcu, z najwyższą niechęcią, uchyliła powieki, by pozwolić oślepić się przejmującemu światłu. Tuż przed jej twarzą tkwiły wielkie, brązowe, pełne egzaltowanej niewinności oczy, oprawione ciemną zasłoną rzęs. Uśmiechnęła się z rozkoszą i uniosła bladą, drżącą dłoń. Opuszkami palców przejechała po miękkich, różowych policzkach syna.

-Mamo... -powtarzał wciąż niespokojny Eryk –Co ci jest mamo?!

Jego naciski długo nie odnosiły skutku. Dopiero po jakimś czasie z ust Christine spłynął głupkowaty, nieświadomy, pełen prostolinijnej słodyczy uśmiech. Otrzepała się niczym kot i zerwała do pozycji siedzącej. Natychmiast w jej umysł uderzyła fala bólu.

-N... nic... nic Eryku!

Chłopiec zmarszczył brwi, gdy tym niespotykanym tonem wykrzyczała jego imię, które znów, jak dawniej, brzmiało dziwnie.

-Czemu krzyczysz?

Christine nie dosłyszała pytania. Niespokojnie rozglądała się po pokoju. W sercu drżącego Eryka Gustawa wzbierał lęk.

-Mamo –chwycił jej blade dłonie. Wzdrygnęła się –Mamusiu... mamusiu...

W jego pięknych, dziecinnych, słodkich oczach wezbrały łzy. Christine spojrzała na niego z bojaźnią rozszerzającą źrenice. Jego lament, tak przypominał inne żale składane na jej ręce. Jak... jak może być tak... tak niewiarygodnie...

-Gdzie jesteśmy Gustawie?

Chłopiec pobladł, usłyszawszy to osobliwe w swej zwyczajności, pytanie padające z ust matki.

-W tawernie, mamusiu. Tej, do której przyjechaliśmy wczoraj.

Jego głos był niesamowicie słaby. Odpowiedź Christine ograniczyła się do lekkiego, ledwie widocznego skinienia głową.

-Gdzie byłaś, mamusiu?

Oczy kobiety poruszyły się niespokojnie. Zwróciła na swoje dziecko surowe, zagadkowe spojrzenie. Chłopiec wzdrygnął się. Nigdy nie widział jeszcze matki w tak rozpaczliwym stanie. Nie wiedział nawet jak go nazwać. To roztrzęsienie, rozstrój duszy...

-Jak to: gdzie byłam, Eryku?

Chłopiec pociągnął nosem.

-Nie było cię, kiedy się obudziłem... -szepnął nieśmiało, by wyjaśnić o czym mówi Christine, która najwyraźniej zapomniała –Dopiero parę godzin później przyprowadził cię jakiś pan, w czarnym ubraniu, z pomocą pani z recepcji...

-Pan? –przerwała mu gwałtownie Christine, której wzrok nagle wyostrzył się, a twarz stężała. Chwyciła syna za ramię –Jaki pan?

Eryk zmarszczył się z bólu, ale nie poskarżył się, zbyt przerażony, by zwrócić matce uwagę.

-Nie wiem... Był bardzo wysoki –odpowiedział szybko –Na głowie miał kapelusz, a na twarz nasunięty szalik. Trzymał cię z jednej strony, a z drugiej ta pani...