DEPRESYON OTELİ

DEPRESYON OTELİ-BÖLÜM 5

Belki de haklılardı insanı en çok sevdikleri yaralardı onlar kanatırdı kalbimizi bu enkazın sahibi onlardı SEVDİKLERİMİZ biz onlar için herşeyi göze alırken onları kırmamak için uğraşırken onlar bizim canımızı çok yakmışlardı ve bu büyük enkazın sahibi onlardı canımızı en çok onlar yakmıştı en çok onlar yüzünden ağlardık bize bu siyahı onlar giydirip yakışmamış diyenlerdi ama onlar yüzünden siyah giyiyorduk haberleri yoktu onlar yüzünden bizim gökyüzümüz hep griydi çünkü o gri bulutlar bize benzer hep dolulardı beklerlerdi onlar aynı bizim gibi herşeyi yutarlardı hep beyaz gösterirlerdi kendilerini ama zamanla ellerinde olmadan griye dönerdi renkleri ama onlar yine de beyaz kadar masumdu beyaz kadar suçsuzdu beyaz kadar günahsızdı sadece başkaları kirletmişti o bulutları bize ne kadar çok benziyordu bulutlar bizde çok masumduk başında sonra insanlar duygularımızla oynadılar güvenimizi sarstılar  sonra hayallerimizi çaldılar sonra yalnız bıraktılar sonra  bu yaptıkları yetmezmiş gibi bir de kalkıp kıs kıs gülüp dalga geçtiniz yalnızdık diye ŞU SESİMİZİ DUYUN  ARTIK  BİZİ BU HALE SİZ GETİRDİNİZ BİZİ SİZ SİYAHA BOYADINIZ BİZİ SİZ YALNIZ BIRAKTINIZ ARTIK YAPTIKLARINIZI REDDETMEKTEN VAZGEÇİN ÇÜNKÜ BİZ BİLİYORUZ BİZ GÖRÜYORUZ BİZ YAŞIYORUZ AMA ŞU MERHAMETLİ GÖNÜLLERİMİZ İZİN VERMEDİ SİZE BEDDUA ETMEMİZE VE SİZİ LANETLEMEMİZE SİZ BİZİM  CANIMIZI YAKMANIZA RAĞMEN VİCDANIMIZDAN CANINIZI YAKAMAMAK EN ÇOKTA O KOYDU SANIRIM.