Berrak bir bakışım olduğunu düşünüyorum ben aslında. Fakat onlar hep aksini düşünüyor sanki. Bakışlarımın, hissiyatımın karışıklığını yansıttığını söylüyorlar nedense. Haksız tavırdalar bana. Devamlı yargılamalar ve aşağılar bakışlar.
Dinlemiyorlar beni, dinlemek istemiyorlar beni. Kendimi ifade etmeme müsaade etmiyorlar. Kısadan kestirip atıyorlar beni. Hepsi bir olmuşlar ve beni karşılarına almışlar. Annem, babam, abim, teyzem, halam, dayım, komşu Rukiye Teyze ve onun gün çetesi.... Herkes bir olmuş ve sanki gündemde hep ben varım.
Halbuki daha 13'ümdeyim. Genç bir kızım ben. Hayallerim var benim. Bir amacım var şu hayatta. Koşmaya yeni başlamama rağmen neden arkamdan devamlı çekiyorlar? Onların beni sevmesi ve desteklemesi gerek miyor mu? Nedir bendeki onları rahatsız eden şey?
Çekip gitsem yokluğum bile hissedilmez eminim ki. Babamın av tüfeğini kafama dayasam tetiğe bassam.... Annem etrafı nasıl temizleyeceğini düşünürdü kesin, eyvah derdi babam şimdi polis ambulans kim uğraşacak bunlarla. Hele abim desen arkadaşlarına ne söylerdi. Ama Rukiye teyze mennun olurdu herhalde, "Gördünüz mü komşular, ben size dememiş miydim bu kız yoldan çıkmış diye"
Acaba ben beni anlamış mıydım? Offf bu nasıl bir soru. Tabiki anladım. Benim tek derdim onlar. Onları da tek derdi benim. Rahat bıraksınlar artık beni. Bir anlasalar duygularımı düşüncelerimi kesin anlarlar. Ama umudum kalmadı. Ben ve Kendim... Başka kimse yok...
Benim hayatım geçtiğimiz yaz başladı...
(Devamı yolda.)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞK TECAVÜZÜ
ChickLit....bir genç kızım ben. Neden anlamıyorlar beni. Feleğin çemberinden geçip gitmişlerin dalgasına karışmak istemiyorum ben. Beni bana bırakın artık...
