For The Love of John

Chapter 1

Ariene POV:

Finance 1a --- 2:30 pm
rm. EC 105

Religious Studies --- 4:30 p.m.
EC 206

Uy! Hello Readers! Andyan pala kayo...

Ako nga pala si Ariene Andrada...
Nag-aaral ako dito sa Xavier College ng Business Administration Major in Operation Management.
First year pa ako.

Hmmm, Something about myself?

Di ako kagandahan.
Di ako matalino.
Di ako mayaman.

Di ako kagandahan.
Do I really need to explain this?! Seriously?! God!

Oh, sige na! Di ako maganda kasi pangit ako... Malaki ang butas ng ilong ko; malaki bunganga ko, may pagka-itim ako at higit sa lahat, parehong kaliwa paa ko. Pero, matangkad ako. Oh, diba? height lang pambawi ko. huhu.

Di ako matalino.
Bagsak ako sa majors subjects ko nung highschool ako, most especially sa terror na Math, at pesteng Physics.

Di ako mayaman.
May kaya lang.
Sapat lang kita ng parents ko para sa basic needs namin.

Ang buhay ko ay boring. Walang kabuhay-buhay.

Eh, panu ba naman,

Wala akong kapatid.
Wala akong friends.
Wala akong gadgets

At ang masaklap...

WALA AKONG LOVE LIFE
(capslock para intense! at bold para sapul.xD)

Wala akong kapatid...
Nakunan kasi si mommy nung second pregnancy niya... kaya ayun...

Wala akong friends.
Actually, meron naman, kaya lang wala dito.

Wala akong gadgets.
Oo, walang gadgets na makapaglibang sakin pag sad ako kaya ang buhay ko ay malungkot.

Wala akong love life...
Kasi simula ng magdalaga ako... Walang ni isa ang nagbalak man ligaw sakin..

Nung nag survey ako bakit?

Ang sagot ng karamihan kasi daw PANGIT AKO!!

Oh, well, yan naman talaga puno't dulo ng istorya ehh. Kasi pangit ako.

Don't get me wrong, I am not a nerd, nor a geek. Loner lang talaga ako, kaya siguro ilap ang boys sakin dahil may pagka-mysterious ako.

"Miss, Excuse me!" This call woke me from reverie.

Luminga-linga ako sa paligid, ako ba yung tinatawag?

"Miss?" may kumalabit sa akin dahilan para humarap ako....

Then....

"A-ahhh! A-aahhh!" impit kong sigaw, nang nakapikit, habang hini-hintay pag landing ko sa lupa.

Madulas kasi kaya pag harap ko dun sa tumawag na out-of-balance ako.

"Gotcha!" Huh!

Minulat ko ang mga mata ko, and find myself in the arms of a guy. "Miss, next time be careful, madulas eh." sabi niya habang inaalalayan ako tumayo.

God! Nakakahiya! "T-t-thank y-you." ani ko, habang nakatungo.

"Ge Miss, bye." saka lang ako humarap, s-s-sa-sandali...

Pero, di ko ma-voice out, gusto kong sabihin... torn pa rin, ako sa nangyari kamakailan lang.

Tapos, tiningnan ko yung mga tao sa paligid ko, they were busy with their own business.. mabuti na lang!

Or else Imma request the land to eat. me. now. hehe

Kaya naman like everyone else, I busied myself finding my room number in this bulletin board.

After 13 minutes, nahanap ko na lahat ng class schedule ko, except for the damn NSTP na pang saturdays.

Then, may matabang guy na tumabi sakin.

Naglakas loob na magtanong sa kanya dahil 1:36 p.m. na rin at malapit magsimula na ang klase ko.

"Wala pang ipinost yung administration" sabi niya habang hinahanap-hanap parin schedule niya.
"Ah! Ok. Thank you." sabi ko, sabay alis para puntahan yung designated room ko.

***

"Sorry sir, I'm late." ani ko, habang naghahanap ng upuan.

"Its ok, miss, please occupy this seat..." tinuro niya yung seat sa harapan. "and please give me your enrolment form."

Sinunod ko naman yung sinabi niya, at umupo sa seat na tinuro niya.

///After three minutes...///

"Miss, sorry pero di ka naka-officially enroll dito sa subject ko..." Ha? Ano?
"...at isa pa, mali ka ng room na pinasukan, ED103 ito, EC105 yung dapat room mo." sabi niya...

Nag-angat naman ng tingin yung mga estudyante dun,

may mga tumatawa...

may mga nagpipigil ng tawa...

At yung mga di maka-ride pero tatawa-tawa.

Nagmartsa na lang ako, palabas ng classroom na yun kasi dyahe na...

Paglabas ko, they laugh themselves to death! including yung professor na panot.
KAINIS TALAGA!

"*sigh* Asan na ba yung room ko?" I said to myself bago nagpatuloy sa paglalakad.

EC100

EC101

EC102

EC105

"AYUN! YES!" para akong  nanalo sa lotto ng makita ko na ang room ko.

Finally! After fifty-seven  minutes and three-to-four seconds of finding the elusive classroom...
Natagpuan ko rin siya.

*sigh*