For The Love of John

Chapter 20

Chapter 20: The Moment

Ariene POV:

I am comfortably sitting under the shade of a large tree overlooking the football field.

Charot! Pero ayun nga, andito ako ngayon sa ilalim ng puno ng Acacia at tanaw na tanaw ko yung crush ko.

Oo. May crush ako, pero di ko alam pangalan niya... Weird isn't it? Pero ayun nga. I dunno his name.

Pero gwapo siya. Matangkad at well-built ang body niya.

And as of this moment, ay naglalaro siya ng football.

At alam niyo ba na kanina pa ako kilig na kilig dito.

Ang galing lang niya...

Bawat goal naipapasok niya talaga, bawat sipa-- swabe at graceful.

Hay! Naiisip ko nga yung mga eksena sa pelikula eh, yung mga matatamaan ka ng bola tapos dudugo ilong mo, at bubuhatin ka niya patungong infirmary..

Hay! Nakakakilig lang! I will have a moment to be in his arms. hoho. Hash tag: Tsansing ;-)

"Huuy!"

"Hay! Palaka!"

Potek! Nagulat ako dun!

"Grabe ka naman kasi makatingin, tunaw na sila, oh."

Ha? Anong sinasabi nito? Pero I didn't mind him because I am amazed by a thing, naka-goal si crush, naka-goal na naman si crush... Woohoo!

Pinihit ako ni Palacio paharap, and I stiffened because I found his hand on my shoulder.

Gustong mag-rejoice ng puso ko dahil sa wakas nagawa rin niyang hawakan ako sa balikat.

But I was met by a stare I can't read. Usually nababasa ko kilos at galaw ni John, pero ngayon? I feel like there is a wall between us.

...and I am afraid to cross it.

...natatakot akong alamin at malamang meron nga.

"May crush ka ba diyan?" Turo niya sa mga players. Napatingin ako sa mga tinuro niya. What does he mean?

"May crush ka ba sa isa sa mga football player ng team?"
Ulit niya. I didn't answer. Ayaw kong sabihin na meron, kasi mangungulit lang yan, tapos, he'll gonna tease me, kaya never mind.

"Silence means yes." my eyes went wide and wider as I unbelievably stare him. Don't tell me, gagamitin niya yan sa akin?

"So, meron nga?"He probed,

"Sino diyan, yung Jersey number 1 ba? Jersey number 15? 22?
..." so on and so forth.

He keeps on saying things I didn't pay so much attention to, dahil nag-iisip ako ng palusot na alam kong magtutunog convincing.

Pero dahil wala akong maisip na palusot kaya pinatili ko na lang tikom ang aking bibig.

Ano naman kasi sa kanya kung meron diba? Single naman ako. Normal lang yun.

Pero, bakit ba napunta dun ang usapan? Anong konek ng pagiging 'single' ko, doon sa tanong niya?

"Teka nga," I faced him.

Pero nagulat ako na wala na pala yung kausap ko at para na pala akong timang dito na nagsasalita mag-isa.

Napa-tingin ako sa mga tao doon malapit-lapit sa pwesto ko. They look at me like I am some kind of a joke! And I admit its embarrassing!