EPILOGUE

928 24 28
                                    

Hello my lovelies!

Thank you so much for everything, you guys. No words could ever express how much your support means to me. Grabe talaga, never in my wildest dreams ko naisip na may magbabasa or may papansin sa mga gawa ko. This is an awesome opportunity.

I promise that I will try my best to give you guys the best chapters and the best stories na kaya ko. I hope magustuhan niyo and I want you all to know na I'm actually a a weird girl so kahit random hi or hello lang magrerespond ako hahaha.

This is the end (huhu) of the Play Series. Thank you for the memories, XANDEY FOREVER! :)

*Joey's POV*

"Matagal ka pa ba diyan?"  he yelled. Napairap ako sa naririnig ko. Lahat na lang talaga sa ngayon parang naiirita ko, lahat kinapapantig ng tenga ko.

"Saglit na lang okay? Excited? Halika nga, tulungan mo ko dali."  I yelled back.

He sighed at the door and walked inside. Napangiti siya nang makita niya ko sa harap ng salamin, trying to zip up my dress.

"Wag ka ngang ngumiti-ngiti, diyan. Zip me up."  I told him, tumango lang siya.

He walked towards me and zipped my dress up smoothly. He hugged be suddenly from behind and I sighed.

"Bagay na bagay sayo. Ang ganda talaga ng asawa ko."  He spoke. Hinalikan niya ang gilid ng noo ko, I smiled and slapped his arm.

"Tara na puro ka bola ehh, malelate na tayo."

**********************************************************************

"You may now kiss the bride."  the priest spoke.

Napangiti ako ng pagkalaki-laki. The beautiful newlyweds kissed romantically at the aisle. Napasandal ako sa balikat ni Xander. He held my waist and I smiled.

Tumunog ng malakas na malakas ang kampana, hearing the all-familiar bells brought memories from my own wedding. Napalingon ako kay Xander.

"Aabot rin kaya tayo ng ganyan?"  I asked him. He rubbed his nose on mine.

"Di lang 25 years, 100 years pa."  he replied. I was about to speak up when someone called us from the door, mag-uumpisa na pala ang reception.

We arrived shortly at the reception, a garden setting with pretty simpel lights adorning the venue.

Naglakad kami ng dahan-dahan ni Xander papunta sa lamesa ng "bagong kasal", I tapped the groom on the shoulder.

Lumingon agad ito sakin. His eyes widened and he grinned.  "Joey! Nako, buti nandito na kayo!" he spoke.

"Ano ka ba naman, Ninong Manny. Di talaga namin palalampasin ng asawa ko ang pagrerenew mo ng vows. Pogi mo kanina sa aisle ahh."  biro ko. He chuckled and hugged me tightly.

Napalingon siya kay Xander with a stern look on his face.  "Late na naman kayo. Ilang taon na di pa rin kayo nagbabago."

Natawa si Xander sa sinabi niya. He patted Manny on the back. "Ninong, chill lang. Kasal mo to, tapos na yung akin. Nagninong ka pa nga ehh, enjoy!"

Napailing lang si Manny, siniko ko ng malakas si Xander at napasigaw siya. Natawa lang ako.

Hinawakan ulit ni Xander ang kamay ng Ninong, he spoke sincerely. "Pero seryoso, Nong. Di pa rin ako sanay na Ninong tawag ko sayo, nakakailang ehh..." he trailed off.

"..Congratulations sa inyo ni Ninang Claudia. Ang tatag niyong dalawa. You're a lucky man." pagtutuloy niya. Napangiti ako sa mga salitang nabanggit ni Xander.

Let's Play Defense. (Sequel to LPP KathNiel FanFic)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon