Welcome to the University

[8] Το μαύρο μπικίνι

Το μάθημα σήμερα ήταν πολύ ενδιαφέρον.

Όχι, δεν ήταν.

Αλλά από το να κάθομαι να σκάω για το πως έχασα τρεις ώρες από την ζωή μου για να μην κάνω απολύτως τίποτα, καλύτερα να πείσω τον εαυτό μου πως ήταν ενδιαφέρον.

Κι ας μην ήταν.

Έκανα λίγη βόλτα στην Πανεπιστημιούπολη, πήγα να πάρω τσάι φράουλα από ένα μικρό ζαχαροπλαστείο πέντε λεπτά από το Φυσικό, και αποφάσισα να πάω πάλι στο κολυμβητήριο.

Δεν ξέρω γιατί, απλά πάντα κατέληγα το κολυμβητήριο.

Έκατσα στις κερκίδες, έβαλα τα ακουστικά μου και άρχισα να μελετάω λίγο, για το πρώτο μου τεστ την άλλη εβδομάδα.

Όμως ήμουν τελείως αφηρημένη. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, παρά μόνο το πότε θα ξαναέβλεπα τον Νας και θα κολλάγαμε την πρωτομή. Όσο και αν προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στους νόμους της φύσης μας, η ζέστη που ένιωθα στο στήθος μου ήταν αδύνατο να την αγνοήσω.

Δεν ξέρω όση ώρα ήμουν εκεί πέρα, αλλά κάτι τράβηξε την προσοχή μου, ένας ήχος πιο δυνατός από εκείνον των ακουστικών μου -που έπαιζαν Led Zeppelin, όχι αστεία-. Σήκωσα τα μάτια μου και έβγαλα τα ακουστικά, ξεκινούσε αγώνας πόλο!

Έκλεισα βιαστικά το βιβλίο μου και έκατσα μερικές θέσεις πιο μπροστά για να παρακολουθήσω καλύτερα.

Καθώς οι παίκτες βούταγαν ένας ένας μέσα στο νερό, ξεχώρισα κάτι ανάμεσα τους, κάτι γνώριμο.

Ήταν ο Λίο.

Που ήδη με κοιτούσε.

Γρήγορα κοίταξα κάτω, αλλά τα μάτια μου επανεστίασαν σε αυτόν. Μου χαμογέλασε πονηρά και κάτι μου είπε. Διαβάζοντας τα χείλη του, ξεχώρισα την λέξη 'σουτιέν'.

Για πόσο θα μου το κοπανάει ακόμα; Έχει περάσει μια εβδομάδα!

"Άντε πηδήξου!", του φώναξα και βγήκα από το κολυμβητήριο.

Ένιωσα τους παλμούς μου να αυξάνονται και το αίμα μου να βράζει. Πρέπει να είναι τόσο ηλίθιος; Γιατί μου σπάσει τα νεύρα;

Τότε άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του κινητού μου, νέο μήνυμα.

Χαμογέλασα καθώς η οθόνη φώτισε το πρόσωπο μου.