Welcome to the University

[16] Χειρόγραφα Ημερολόγια

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι θυμάμαι, αλλά δεν μπορώ.

Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς γύρισα στο δωμάτιο. Πώς με γύρισε ο Λίο με την Χάρλει, πώς με υποδέχτηκε η Βίκυ, αν έκλαψα λίγο ακόμα ή έκανα εμετό ή αν της έδωσα εξηγήσεις ή όχι.

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι δεν θυμάμαι, αλλά δεν μπορώ.

Θυμάμαι τι έγινε σε εκείνη την παραλία. Θυμάμαι την φωνή του Λίο, σωτήρια, τόσο όταν τραγούδαγε, όσο όταν μίλαγε. Θυμάμαι πως ένιωθα. Τα θυμάμαι όλα.

Νόμιζα πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την ικανότητα να απωθεί αναμνήσεις που τον τραυματίζουν.

Και απλά αναρωτιέμαι πότε ο εγκέφαλος μου θα χρησιμοποιήσει επιτέλους αυτή την ικανότητα.

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Σήμερα δεν με ξύπνησε κάποιο τραγούδι, αλλά η Βίκυ.

"Ινώ", μου είπε τόσο ψιθυριστά, που δεν ξέρω αν αλήθεια ήθελε να την ακούσω.

"Βίκυ", ψιθύρισα σε απάντηση.

"Τι έγινε χθες το βράδυ;"

Τι έγινε χθες το βράδυ;

Τι δεν έγινε χθες το βράδυ;

Τι θα μπορούσε να έχει γίνει χθες το βράδυ;

"Δεν.. δεν θυμάμαι..", σήκωσα τα σκεπάσματα και άρχισα να τεντώνομαι.

"Δεν περνάνε αυτά σε εμένα. Ήσουν στην δουλειά, και σε ξέρω πολύ καλά για να ξέρω πως δεν θα έπινες. Τι έγινε;"

Κατευθήνθηκα προς την συρταριέρα μας και πήρα μια πετσέτα.

"Χρειάζομαι ένα ντουζ. Σοβαρά Βίκυ, δεν θυμάμαι"

Χρειαζόμουν να ξεπλύνω ό,τι θυμόμουν από πάνω μου.

Η Βίκυ με ακολούθησε μέχρι την πόρτα ώσπου της την έκλεισα στην μούρη, και κατάλαβε πως χρειάζομαι τον χώρο μου.

-.-.-.-.-.-.-.-.-

Ακόμα κι αν οι φοιτητικές εστίες ήταν εφοδιασμένες με όλες τις ανέσεις, η δικιά μας εξακολουθούσε να είναι από τις πιο παλιές. Έτσι, τα ντουζ και οι τουαλέτες ήταν δημόσια.

Άφησα τα πράγματα μου και στάθηκα κάτω από την ντουζιέρα. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα, οπότε η ντουζιέρα έσταζε καυτό νερό.

Άδειασα λίγο αφρόλουτρο στο σφουγγάρι μου και άρχισα να τρίβω το δέρμα μου με μανία, να ξεπλύνω κάθε ανάμνηση της χθεσινής βραδιάς.

Εκτός από την φωνή του Λίο.

Γιατί έπρεπε να κάνει τόσα πολλά πράγματα αυτός ο άνθρωπος; Και Πανεπιστήμιο, και αρχηγός της ομάδας πόλο, και συγκρότημα; Δεν μπορεί να μας λυπηθεί κι εμάς, τις αθώες κοπέλες;