"Μαμά, αλήθεια, είμαι καλά, μπορείς να φύγεις.."
Αλλά η μαμά μου συνέχισε να κλαίει πάνω στο κρεβάτι μου. Ο μπαμπάς μου στεκόταν σκυθρωπός στην πόρτα. Για όνομα του Θεού. Είναι μόνο για έξι μήνες.
"Έλα βρε μαμά μου, σε έξι μήνες θα είμαι πίσω..", την χάιδεψα στην πλάτη παρηγοριτικά.
"Δεν το ξέρεις Ινώ, ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει..", είπε και ξέσπασε σε λυγμούς.
"Μαμά, ξεκόλλα! Για όνομα του Θεού! Σε έξι μήνες θα γυρίσω σπίτι! Έλεος! Τι είναι; 12 ώρες με το αεροπλάνο απόσταση!", έκανα τον κύκλο του δωματίου.
"Μπαμπά, πες της κάτι"
Ξαφνικά η μαμά μου σταμάτησε να κλαίει. Κοίταξε σοκαρισμένη εμένα, και μετά τον μπαμπά μου.
"Παναγιώτη.."
Ο πατέρας μου έτρεξε κοντά της.
"Τι έγινε Μαιρούλα μου, δεν αισθάνεσαι καλά;", την αγκάλιασε.
"Το αεροπλάνοοοο", έκλαψε.
Όχι πάλι, όχι πάλι, όχι πάλι..
"Παιδιά, ΦΤΑΝΕΙ", φωνάζω.
Με κοιτάνε και οι δύο αναστατωμένοι. Δεν τους έχω ξαναφωνάξει.
"Σας έχει ακούσει ΟΛΗ η Πανεπιστημιούπολη! Είμαστε στην Αμερική, δεν κάνουν έτσι οι άλλοι γονείς των παιδιών! Σταμάτα να κλαις, θα επιστρέψω σε λίγους μήνες, θα είμαστε στην Ελλάδα, δεν θα βρω πουθενά δουλειά και θα μείνω μαζί σας μέχρι κάποιος από τους τρεις μας να μην αντέξει και να τα τινάξει! Αλλά τώρα πρέπει να φύγετε, για να τακτοποιηθώ το καινούριο μου δωμάτιο, να γνωρίσω την καινούρια μου συγκατοικο και να ξεκινήσω το διάβασμα, να αποδείξω πως αξίζω να είμαι εδώ πέρα!", τσίριξα.
Ουπς. Αμηχανία.
Κοιτιούνται μεταξύ τους και μετά κοιτούν εμένα.
"Έχει δίκιο.", παραδέχεται τελικά ο μπαμπάς μου. "Πρέπει να φύγουμε Μαίρη. Έχουμε να προλάβουμε το κονσέρτο της Ιωάννας."
Οι γονείς μου σηκώνονται από το κρεβάτι μου επιτέλους και με αγκαλιάζουν σφιχτά.
"Θα μας λείψεις πάντως..", λέει η μαμά μου.
"Και εμένα θα μου λείψετε.. Μην ξεχάσετε να βγάλετε βίντεο την Ιωάννα. Αλλά σας παρακαλώ, προσέξτε το φλας πριν αρχίσετε να τραβάτε!", τους λέω και γελάνε ένοχα.
Και τελικά, επιτέλους, έφυγαν.
Αυτός ο αποχαιρετισμός με πόνεσε παραπάνω απ' ό,τι τους έδειξα. Με το που κλείνω την πόρτα και τους ακούω να απομακρύνονται, αφήνω μια μεγάλη ανάσα που δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα. Γυρνάω και κοιτάω το δωμάτιο μου.
KAMU SEDANG MEMBACA
Welcome to the University
Romansa"Πολλές φορές, η ζωή δεν εξελίσσεται έτσι όπως το περιμένουμε. Ψαγμένο. Όταν κατάφερα τελικά να πάω με το πρόγραμμα Erasmus στην Καλιφόρνια για ένα εξάμηνο, ήξερα ακριβώς τι ήθελα. Να διαβάζω, να έχω μια ήσυχη συγκάτοικο, άντε να κάνω και μια δυο φί...
