Okuldaki Koreli!

9.Bölüm

Resim: Damla (siz hayalinizdekiylede devam edebilirsiniz djsjfs)

ŞIMDIDEN VOTE VEREBILIRSINIZ JWJQKF

Arkamı döndüğümde o züppeyi gördüm. Okulda sarkıntılık edip sonra beni tehdit eden Sapık!
Ama çok dağılmış görünüyordu. Belliki birşeyler olmuşdu.

"Ne o tanıyamadınmı? Bence bu imkansız beni çok yakından süzen aptal kız" Dedi alaylı ses tonuyla. Ah, bu çocuk bu haldeyken bile nasıl böyle konuşabiliyordu.

"Bana acıyormusun?" Dedi bu sefer ama cok ciddi bakıyordu.
"Bencede acımalısın çünkü bende kendime öyle yapıyorum! Ben bır kız yüzünden acı çeken Aptal erkeklerden değilim! Ben acımasız ve sadece Parayı ve kendisini düşünen bir Adam yüzünden böyleyim! Çok acınacak haldeyim dimi?" Son söylediği çok çagresiz çıkmıştı. Ne diyeceğimi bilemedim. "Herneyse, sana bunları neden anlatıyorumki? Sen beni istesende anlayamazsın." Ona öylece bakakalmıştım.

"Benim babam diyebileceğim biri bile yok be! En azından bu haline şükretmelisin!"bunu bağırark söyledim. Birden patlamıştım. Bana ilk anlamazca baktı. "Evet! Doğru duydun. Benim babam yok. Bizi ben 4 yaşındayken öylece bırakıp gitti. Hemde başka bir Kadın için!" Kendimi tutamiyordum yine göz yaşlarıma hakim olamadım.

"Şimdi söyle bakalım kim daha acınası?!" Bu sefer benimkide çaresiz ve bir o kadarda sessiz çıkmıştı.

"Ben!" Dedi birden "Babam keşke bizi terketseydi ve hatta fakir olmaya bile razıydım en azından huzurlu olabilirdik Annemle! Hem belki Annem yüzündeki morlukları kapatmak icin bolca fondöten kullanmak zorunda kalmazdı.. Bazen Annemide alıp kaçmak istiyordum ama o korkuyordu! Lanet olsunki o Adam'dan cok korkuyordu!" Bank'a oturdu ve kafasını iki elinin arasına aldı.

Ona öylece bakakaldım. Gözyaşlarım dinmişti ama cok halsizdim. O Adam için her ağladığımda Anneme ihanet etmiş gibi hissediyordum. O beni bu yaşıma kadar hep mutlu bir şekilde büyüttü. Acılarını bana hiç göstermemeye çalıştı. O çok güçlü bir kadındı.

Birden ayağı kalkıp yanıma yaklaşınca irkildim ve bir adım geri gittim. Kolumu sert bir şekilde tuttu "Bak küçük kız"dedi uyarıcı bir sesle "Eğer bu anlattıklarımı birinden duyarsam olacaklardan ben sorumlu değilim." Korkunç görünüyordu.
Onaylarcasına kafa salladım..

"Aferin" diyip sarıldı bana. Bunu beklemiyordum. Ellerim havada kalmışdı ve ne yapacağımı bilemedim. "Bak böyle iyi bir arkadaş olabiliriz işte."
Onunla arkadaş olmak isteyen kimdi?

Itmeye çalışdım ama beceremedim. "Bıraksana artık" hala umursamamıştı beni ve daha sıkı sarılıp kafasını boynumun girintisine soktu.

"Geri çekil ne yaptığını sanıyorsun?!" Dedim sert bir sesle ama hala bırakmıyordu.
Birden telefonuna mesaj gelince yavaşca geri çekildi ve çeketinin cebinden telefonunu alıp çıkardı.
Telefona bir iki saniye baktıktan sonra "Gitmem lazım.Yarın görüşürüz."diyip göz kırptı ve hızlıca yanımdan ayrıldı. Bu çocuğun piskolojik sorunları olmalıydı.
-
Eve gittiğimde Annem yatmışmıydı bilmiyordum. Bende hemen odama inip yatağıma gittim. Pijamalarımı giyecek halim yoktu. Cok yorgundum. Yavaş yavaş uyku bastırırken kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Sabah;

"Hem eve geç saat' de geliyorsun hemde sabah uyanamıyorsun! Hem sen ne yaptın dün gece o saat'lerde dışarıda?" Sabah sabah bu kadının sesi cidden cekilmezdi.

"Anne git başımdan uykum var."

"Damla okul var!" Birden bağırdığında yerimden sıçradım.

"Tamam şampiyon ya sakin ol kalktık işte" deyip hemen tuvalete koştum. Genellikle sabah uyandığımda yapmayı en cok sevdiğim şeydi.

Hazırlanmam cok sürmediği icin hazırlandıktan sonra tekrar yatağa koştum.