Liefde zal zijn weg wel vinden

Toeval

Een week gaat voorbij en ik heb Thomas veel gezien, we hebben niet gepraat, het waren alleen 'hallo's' en soms knipoogjes. Ik heb hem telkens op krukken zien lopen, maar vandaag zag ik hem zonder krukken. Hij heeft weer zijn beide benen en hij kan vast weer binnenkort sporten. Die avond zit ik in mijn bed een spelletje te spelen op mijn smartphone toen ik opeens een melding kreeg van Facebook. Ik open mijn Facebook en zie dat Thomas mij een vriendschapsverzoek heeft gestuurd. Ik druk op het knopje 'accepteer'. Een paar uren later kreeg ik een berichtje op Facebook. Het was van Thomas. 'Goedenacht, Emily-Rose, al aan het slapen?

Ik stuur een berichtje terug.

'Goedenacht, Thomas – en wat ook je tweede naam mag zijn... Ik ben nog klaarwakker. Ben jij al moetjes?'

'Neen, te veel energie drankjes gedronken vanavond, geen slimme zet.'

'Neen, zeker geen slimme zet, je zult nu vast heel de nacht niet kunnen slapen.'

'Gelukkig is het vrijdag ;)'

'Wat ga je doen als je heel de nacht niet kan slapen?'

'Ik heb jou om mee te praten...'

We bleven nog een lange tijd praten en na een tijdje niets zeggen, viel ik in slaap.

De volgende ochtend zit ik aan tafel een boterham te eten met een kom kippensoep en een magazine te lezen, maar dat is moeilijk als je broertje en zusje je heel de tijd lastig te vallen en te zitten schreeuwen.

'Kunnen jullie twee nu eens alstublieft ophouden met ruzie maken?' Roep ik boos naar hen.

'Zij nam mijn Nintendo af!' Roept Elias.

'Niet waar!' Roept Rebecca.

M'n zus Rebecca is 12 jaar oud en m'n broer Elias is 10 jaar oud. M'n ouders hadden mij eerst gekregen en omdat ik blijkbaar zo irritant was, hadden ze besloten geen ander kind te krijgen omdat ze dachten dat hun tweede kind ook zo zou zijn als ik. 4 jaar later kwam Rebecca die eigenlijk niet gepland was, maar dat mag ik niet zeggen tegen Rebecca van mijn ouders anders zal ze denken dat ze een ongelukje was, wat ze eigenlijk ook wel was. Rebecca was daaruit tegen juist heel braaf en minder irritant als kind. Omdat ze zo blij waren met Rebecca besloten ze om nog een kind te hebben. Daarna kwam mijn broertje Elias, die net als mij weer een lastpost was voor mijn ouders. En daarom zou Elias nu het laatste kind moeten zijn.

'Jij hebt je eigen Nintendo, haal hem lekker zelf!'

'Jij hebt mijn spelletjes afgepakt, en die wil ik terug!'

'Jongens, stop alstublieft eens, ik krijg vast weer hoofdpijn door jullie.'

'Ik heb geen spelletjes afgepakt van jou!'

'Jawel, 3 spelletjes zijn toch niet vanzelf weggelopen uit mijn kast hé?'

'Mam, pap, help me alstublieft!'

'Wel, ik heb ze niet genomen!'

'Jawel!'

'Elias, Rebecca! Hou op! Rebecca, jouw spelletjes liggen vast weer tussen je kleren. Elias, stop van zeuren!'

Opeens werden ze stil en keken me zeker 5 seconden aan. Daarna gingen ze allebei weg hun eigen ding gaan doen. Op dat moment kwamen mijn ouders al gapend naar beneden en met grote wallen onder hun ogen.

'Goedemorgen, wel, een bijna goedemiddag.' Zeg ik.

'Goedemorgen, lieverd.' Ze geven me allebei een kus op m'n hoofd. 'Het is al een tijdje geleden dat je een keer vrij bent in het weekend hé, mam?'

'Ja inderdaad,' zegt m'n moeder al geeuwend.

'En daarom zouden we iets moeten doen vandaag.' Voegt mijn pa er al snel aan toe.

'Naar de zoo!' Roept Elias.

'Daar zijn we al zoveel geweest, ik ken heel die zoo vanbuiten!' Roep ik.

'Naar Disney World!' Roept Rebecca.

Ik kijk mijn ouders streng aan. 'Mam, pap. Serieus?'

'We zullen wel iets doen wat we allemaal wel leuk vinden,' zegt m'n pa.

'En wat is 'leuk' volgens jou?' M'n pa staart me aan omdat hij zelf geen idee heeft wat we allemaal samen kunnen doen. 'Jullie moeder en ik zullen wel erover nadenken na een lekkere kop koffie. Ik loop naar boven naar m'n kamer om mijn telefoon te halen en scrol wat over Facebook. Niets van Thomas. Ik leg m'n telefoon neer en kijk wat rond in m'n kamer toen ik op dat moment iets zag uitsteken in m'n kast. En ik wist meteen wat het was. Ik loop weer naar beneden en ga naar m'n ouders die aan tafel zitten met wat brood en een kop koffie. 'Doen jullie maar iets leuks vandaag, ik heb al plannen.' Mam en pap keken meteen op. 'Wel ok, maar ik dacht dat we misschien iets leuks konden doen samen met heel het gezin,' zei mam met een treurig gezicht. Ik nam de stoel naast m'n moeder en ga zitten. 'Mam, je weet zelf dat de leuke uitstapjes naar de zoo, of naar het pretpark of naar het vogelpark niet meer geschikt zijn voor mij.' Mam staarde me aan en knikte een lange tijd. ' Ik weet het,' zegt ze. 'Het is gewoon moeilijk voor mij, ik bedoel voor ons dat we niet meer iets leuks zullen doen met jou zoals naar de zoo gaan waar je als kind heel graag naartoe ging.' 'Ja, als kind, mam.' 'Elias en Rebecca zijn nog steeds geïnteresseerd in dezelfde dingen.' 'Daar zal je geen probleem van hebben.' Zeg ik terwijl ik m'n hand op die van mam legt. 'Ik weet het,' zegt mam. Ik kijk naar m'n pa en hij knikt ook een paar keer. 'Maar wat zijn je plannen dan vandaag?' Vraagt m'n moeder af. Ik sta recht, schuif de stoel onder de tafel, draai me om met een grote glimlach en zeg 'Ik ga gaan surfen.'

Na 2 uren surfen ga ik het water uit om even te rusten en ga zitten op het natte zand. Ik kijk voor een tijdje naar de zee en hoe er telkens een nieuwe golf komt die alsmaar groter en groter wordt en daarna weer verkleind.

'Wat een mooie dag om te surfen, vind je niet?'

Ik kijk op en zie een grote gast met wild bruin haar met een surfpak aan en een surfboard onder zijn arm. Het is Thomas.

'Thomas?' Vraag ik geschrokken. 'Wat doe jij hier?'

'Wat denk je zelf?' Zegt hij al lachend. 'Net als jij gaan surfen en zitten op het strand om te genieten van het geluid van de zee.' Er kwam niets in me op om iets terug te zeggen dus lach ik alleen maar. 'Ik wist niet dat je surfte,' zegt hij.

'Ik wist het ook niet van jou,' zeg ik terug. Wat ik eigenlijk wel wist maar ik wil niet lijken als een complete stalker die al wat dingen weet over hem.

'Wel Emily-Rose, we hebben heel wat gemeen zonder dat we het zelf weten.'

'Dat kun je wel zeggen ja,' zeg ik al lachend.

'Zin in een wedstrijdje?' Vraagt hij met een uitdagende blik.  Ik sta recht en neem m'n plank onder m'n arm. 'Kom maar op,' zeg ik.