Liefde zal zijn weg wel vinden

De mysterieuze type

Het is 7 u 's morgens en de wekker gaat af. Ik sta op en ga eerst naar het toilet. Ik kom de woonkamer binnen maar pa is al lang vetrokken naar z'n werk. Ik maak de tafel gereed en zet op tafel een bord, een mes, brood en de choco. Ik eet 2 boterhammen en ga daarna naar de badkamer. Ik haal m'n haar uit de vlechtjes die ik gisterenavond in men haar heb gemaakt voor ik ging slapen. M'n haar ligt mooi plat in golven. Net zoals ik het altijd wil. Ik doe men kleren aan, was m'n gezicht en zit nog een kwartiertje op de tablet Hay day te spelen. Ik ben er zo verslaafd aan geraakt dat ik er geen dag meer zonder kan. Het is 8 u, ik doe m'n jas aan, neem m'n boekentas, pak m'n fiets en vertrek naar school. Het duurt altijd wel een goeie kwartier voor ik er ben. Maar ik hou ervan om rond de bomen en de bloemen te fietsen. Want zulke dingen heb je bijna niet meer hier door dat ze overal gebouwen plaatsen.  Ik kom aan op school, en leg m'n haar nog eventjes goed voor ik naar binnen gaat. Ik ga binnen en hang m'n jas aan de haak. Ik leg nogmaals m'n haar nog vlug eens goed en ga naar binnen. Ik zie een paar goeie vrienden op het bankje zitten en ga er naartoe. Ze vertellen me dingen en ik knik en lach eens af en toe. Maar mijn gedachten zijn afgedwaald.  8 u 30, de bel gaat en ik ga de trappen op naar de klas. Het is maandag en heb het eerste lesuur Biologie. Ik wacht buiten voor de deur tot de leraar komt. Het duurt altijd een tijdje voor de leraar komt, dus staan we hier nog 5 à 10 minuten. Zo gaat dit elke dag verder en verder en elke maandag blijft dezelfde maandag die ik over en over opnieuw beleef. 5 uren gaan voorbij en ik kan eindelijk gaan eten. M'n maag begon al te rammelen om 10 u. Nog twee uren voor ik kon eten dus. Ik ga naar beneden en ga naar de eetzaal met vriendinnen om te gaan eten. Ik kom de eetzaal  binnen en kijk naar de menukaart. Spaghetti. Ik  neem m'n bord, betaal en ga aan tafel zitten. M'n vriendinnen praten met elkaar en lachen veel. Maar zoals altijd z'n mijn gedachten ergens anders. Maar ik weet niet waar ze naartoe willen. Ik zit wat te roeren in m'n spaghetti drendels, de spaghetti van school is zelfs niet te eten. Ik kijk wat in het rond en staar naar de tafel links in de hoek. Daar zat hij,dezelfde blik als ik, de spaghetti die niet te eten was.  Thomas, 6 de jaar, aanstekelijk knap, alle meisjes over hem heen. Maar hij lijkt mij meer op de mysterieuze type. Ik blijf nog een tijdje naar hem kijken tot iedereen weg wil. En in die tijd heeft hij geen enkele keer weggekeken naar iets anders dan z'n bord.