Liefde zal zijn weg wel vinden

Verwarring

Thomas komt uit het water en maakt de koord van de surfplank rond z'n been los.

'Geef je al op?' Vraag ik.

Ik kom ook uit het water en loop naar Thomas toe. Hij draait zich om met zijn gezicht naar me toe en begint te glimlachen.

'Je bent een natuurtalent.' Roept hij alsof de woorden een speciale betekenis hebben.

Ik kijk verbaasd naar hem. 'Wel, natuurtalent is wel wat overdreven hé.' Zeg ik al lachend.

'Neen, ik bedoel... je nam iedere golf, geen enkele liet je zomaar gaan. Je was fantastisch.'

We zwijgen even en staren elkaar een paar seconden aan.

'Je moet het me leren.'

Thomas kijkt me aan en verwacht een antwoord van me terwijl hij zelfs geen vraag stelde.

'Oké,... Ja, ik zal het je wel leren, maar het heeft wel tijd nodig. Veel trainen dus.'

Thomas glimlacht naar me, en ik glimlach terug naar hem.

'Kom, na al dat surfen zal je wel dorst hebben. Ik trakteer.' Zegt Thomas. Ik knik en loop met hem mee.

'Ik wil graag een ice-tea alstublieft.' De serveerster kijkt nu naar mij toe. 'En u, jongedame?'

'Uuh, gewoon een glas water alstublieft.' Zeg ik met een glimlach.

De serveerster klikt op haar pen en stopt die in haar zak. 'Komt eraan.'

Ik draai mijn gezicht weer naar Thomas toe, en hij keek ook.

'Hoe lang surf je al?' Vraagt Thomas. Hij buigt een beetje naar voren en leunt op tafel.

'Zo lang dat ik mij al kan herinneren.' Thomas blijft me aanstaren, met de bedoeling dat ik meer moet vertellen. 'Uuh, ik heb het geleerd van mijn pa.'

'Oooh, dus jullie surfen samen?' Vraagt Thomas.

'Neen, dat doen we niet meer.'

'Waarom niet?'

Ik leun een beetje dichter naar de tafel toe. Thomas kijkt me verbaasd aan.

'Twee jaar geleden heeft mijn vader een beroerte gekregen, het gevolg daarvan is geheugenverlies. Hij is vergeten hoe hij moet surfen.'

'Wow, maar lukte het dan niet om hem het opnieuw te leren?' Vraagt Thomas.

Dat hebben we geprobeerd, maar hij gaf snel op en ik zag dat hij het toch niet meer opnieuw wou proberen.' De serveerster komt naar ons toe met onze drankjes en zet die op tafel.

Thomas schudt zachtjes met z'n hoofd. 'Verschrikkelijk dat het zo heeft moeten beëindigen ' zegt hij. Thomas neemt een slok van zijn ice-tea en leunt weer tegen zijn stoel.

'Nou, het maakt hem blij dat ik surf, dus surfen zal altijd in zijn leven blijven. Al kan hij het zelf niet meer. 'Wel,' begint Thomas. Hij heft zijn glas op en zegt 'proost op surfen.' Ik hef mijn glas water op en tik er tegen Thomas zijn glas. 'Proost.' Zeg ik met een knipoog en een glimlach.

We stoppen bij de deur van mijn huis en blijven daar even staan. 'Dus, we zullen moeten plannen maken wanneer we samen telkens kunnen gaan surfen.' Zegt Thomas.