" Bunu duyabiliyor musun? "
Karanlıkta yüzünü seçmediğim adam bana doğru iyice yaklaştığında kalp atışlarını duyabiliyordum.Aslında bu benim kalp atışımda olabilirdi.Tam emin değildim.
" Ne istiyorsun? "
Yağmur iyice şiddetini arttırmışken bense derin derin nefesler alıp kalbimin sesini susturmaya çalışıyordum ki ıslak bedenini vücuduma bastırdığında olacaklardan korkmaya başlamıştım.Sonuçta bir ormanın ortasında tanımadığım birisi ve ben pekte romantik değil ha? Size öyle gelse de ölümüne korkuyordum.
" Bunu sende biliyorsun, bebeğim "
Biliyor muyum? Ah! ne güzel kafayı sıyırmış bir adamın bana neler yapacağını düşünmek bile istemiyordum ama zihnim bana türlü türlü oyunlar oynarken bunu başarmak pekte kolay değildi.Neden Noris ' in doğum günü partisinden erken çıkıp ormanda biraz dolaşmak istedim ki.Aptalım aptalım aptalım.
" Git başımdan. "
Sesimdeki korkmuş tona sinsice güldüğünde elimi yumruk yapıp yüzüne geçirmek istesem de bunu yapmadım.Boynuma eğilip etkileyici bir ses tonuyla tehdit edici şeyler fısıldağında vücudum resmen buz kesmişti.
" Benimsin.Buna alışsan iyi olur, prenses. "
Bu aklını falan mı kaçırmıştı.Nerden onun oluyordum ben.Daha yüzünü bile görmediğim birisi beni tehdit edici ses tonuyla korkutmaya çalışıyordu.Tam ona kafa tutacaktım ki nefesini yüzüme üfledi ve ellerini bacaklarımda gezdirmeye başladı.Yeter ama bu kadarı da fazla oluyordu, derken boynumu sert bir şekilde öpmeye başladığında hiç bir şey diyemedim.Sanırım burada büyük bir itiraf gerekiyor ama bu hoşuma gitmişti.Dudakları yumuşaktı ve iyi hissettiriyordu.Gözlerimi zevk almak istercesine kapattığımda kalbim sanki yerinden çıkacak gibi atıyordu.Duymaması için dua etsem de bu imkansızdı.
" Sen kimsin? "
Dudaklarımdan bir anda dökülen bu iki kelime onu şaşırtmış daha çokta tedirgin etmişti.Bir anda o muhteşem dudaklarını boynumdan araladıktan sonra elleriyle belimi sıkıca sarıp derin bir iç çekti.
" Sevgilinim. "
Bana daha çıkma teklifi bile etmemişti.Yani hani bu konuda benimde bir görüşümü alsaydı en olurdu! Öküz işte.O anın büyüsünde kaybolup giderken telefonuma mesaj geldiğinde ellerini belimden çekti ve telefonu elimden aldı.Ben telefonu vermesi için yalvarırken rehberimi karıştırıyordu.En sonunda aradığı şeyi bulduğunda gülümsedi ve telefonumu bana uzattı.
" Bu günlük bu kadar yeter, prenses ama söz yarın yine geleceğim.Odanda beni bekle... "
" Seni tanımıyorum bile... "
" Tanımak senin için neden bu kadar önemli.Sadece sevsen yetmez mi? "
Bir adım daha yaklaştı ve dudaklarıma bir santim kala duraksadı.
" Sana aşığım, Irina. " dediğinde olduğum yerde donakalmıştım.Ben onu tanımazken o benim ismimi bile biliyordu.Olağan üstüydü.İkimizinde beklemediği bir anda cesaretimi toplayarak dudaklarına yapıştım.Bu gerçekten farklı bir duyguydu.Özellikle de tanımadığım bir adamla bu zifiri karanlıkta öpüşmek.Biraz geri çekildi ve anlını anlıma dayayarak ellerimi tuttu.
" Aşka inanmayan bir aptalın tekiyim ben, Irina ama seni kendimden bile daha çok seviyorum.Bir hafta önceki mezuniyet gecesini hatırlıyor musun? Tabi ya nerden hatırlayacaksın o gece kendini bile tanıyamayacak kadar sarhoştun.Ama ben sana aşık oldum.O günden beri aklımdan çıkmıyorsun.Gözlerin,dudakların,saçların hepsini ezbere biliyorum,meleğim. "
Kalbim anlamsızca yerinden çıkacakmış gibi atarken onun söyledikleri kulaklarımda yankılanıyor ve nefes almam zorlaşıyordu.Bni etkilemişti hemde kimsenin başaramadığı kadar çabuk.Ama bir yandanda aklımı kurcalayan anlamsız bir soru vardı; bu yabancı kimdi? kimdi?
Karanlıkta zar zor seçtiğim dudaklarında işaret parmağımı gezdirdikten sonra biraz daha yaklaşıp gözlerimi kapatarak dudaklarımı dudaklarına bastırdığımda ne yaptığımın farkında bile değildim.Bu aşktı.İlk kez bunu hisseden birisi için çok fazla değişikti.İlk kez birisine beni sevdiği için teşekkür edebilirdim.
" Hiç gitme olur mu? " dedim ve bana koşulsuz aşık olan adama sarıldım.
