Free Fall

Chapter 2

Patricia's POV

Karlos Lorenzo is typing...

Ilang linggo na rin ang nakalipas simula nang umasa ako sa typing mo, akala ko kakausapin mo na ako. akala ko lang pala. miss na kita kung alam mo lang. bumalik ka na, Lorenzo.

Kung ayaw mo namang bumalik, kahit kausapin mo nalang ako. okay na sakin yon, kahit malayo ka basta alam kong okay tayo. di ko aakalaing aabot tayo sa ganito. kala ko ba bestfriends forever? akala ko ba sabay tayong bubuo ng sariling pamilya? hanggang plano nalang ba yon? iiwan mo na ba ako?

Pakisabi naman sakin oh. pakisabi naman kung anong problema, di ko na kasi alam eh, nalilito na ako. please, do come back. Lorenzo, I need you. I miss you, my bestfriend.

"Babe, are you listening?" tanong ni Jack. nabalik ako sa ulirat. Tningnan ko siya at nginitian.

"I-I'm sorry. Yes, babe. I'm okay. So, what's with the pink shirt?" tanong ko. tinignan niya ako ng parang nagtataka.

mag iisang buwan na rin pala kami ni Jack. Mag iisang buwan na rin pala simula nung iwan ako ng bestfriend ko.

"pink shirt? I said let's go. lutang ka nanaman, Venice. Mag iisang buwan ka nang ganyan" sabi niya sakin ng may pagkairita.

nandito kami ngayon sa park dahil niyaya ko siya para makapagpahangin ako. wala kasi sila mama, umalis. matatagalan ata kaya binigyan ako ng extra money.

"O-Oh, I thought you were talking about pink shirt. Sorry" sabi ko. Napaiwas nalang ako ng tingin.

Ano ba, Pat? Isipin mo naman boyfriend mo. may boyfriend ka pero sa iba yung utak mo. kasama mo siya pero iba iniisip mo. kasama mo siya pero parang wala lang siya sayo. Hahayaan mo nanaman bang may mawala sayo?

"Ilang linggo ka nang ganyan, Venice and I'm not happy with that. Yes, you're physically present but you're mentally absent" sabi niya sakin ng malungkot.

I hate you, Patricia. I really do. umayos ka, maraming nasasaktan sa paligid mo, hindi lang ikaw. isipin mo naman yung iba.

"Sorry, babe. uwi nalang tayo. I'm not feeling well, babawi ako sayo. Promise" sabi ko. tumayo na kami at sumakay nalang para makauwi ng maaga sa bahay namin.

That word "promise", sa isang word na yan. naaalala ko nanaman siya. ang bestfriend ko, ang bestfriend kong iniwan ako sa ere.

Pagkarating ng sinasakyan namin ay bumaba kami. hinatid niya lang ako sa gate namin at hinalikan niya ako sa ulo then I smiled. ang laking pasensya na ang ibinibigay ni Jack. hindi ko napapansin, sobra ko na pala siyang nasasaktan.

"I'll make it up to you, babe. babawi talaga ako. Sorry, masama lang talaga pakiramdam ko" sabi ko.

"Just rest. magpagaling ka agad, babalik ako bukas. I love you" sabi niya sakin. niyakap ako ng mahigpit, hindi pa ako bumibitaw sa yakap niya at niyakap ko pa siya ng mahigpit "I love you too, I'm sorry again" sagot ko.

Tuluyan na siyang umalis at ako naman ay umakyat sa kwarto ko para makapag pahinga.

Pahiga na sana ako ng kama ko nang biglang tumunog ang laptop ko. napatingin ako dito nang may tatlong sunod sunod na tunog ang narinig ko. Sige, Venice. paasahin mo nanaman sarili mo. hindi siya yan, umasa ka lang. Ni hindi ka nga nirereplyan sa texts eh sa chat pa kaya.