Impossible Powers

4.

Ik heb nagedacht, sinds woensdag is alles abnormaal geworden. Ik hoor stemmen exact het zelfde als die van de persoon die op dat moment dicht bij mij staat. Als ik aan iets denk komt het naar mij toe. Of gister, was ik mijn mobiel kwijt, ik probeerde na te denken waar ik hem als laatst had gelaten. Daarna zag ik plots de plek waar hij lag, bij Lizzy op haar bureau. Toen ben ik maar naar Lizzy gegaan en daar lag hij inderdaad.
Ik loop naar beneden maar blijf halverwege op de trap staan. Ik weet zeker dat ik mijn ouders hoor praten. "Zou ze het al gemerkt hebben?," hoor ik papa zuiver zeggen. "Ik heb geen idee," hoor ik mama minder zuiver. "Ik denk het wel, het kan toch niet anders Jayden," hoor ik haar dan zuiverder. Ik loop naar boven. Ik krijg weer knallende koppijn en laat mezelf op mijn bed vallen. Ik sluit mijn ogen.

Even later word er op de deur geklopt. Ik open mijn ogen langzaam en kijk naar de deur opening. Christian kijkt bezorgd naar me. Ik maak een gebaar met mijn hand dat hij weg moet gaan en sluit mijn ogen weer.

"Claire ik weet dat je me kan horen."
Waar heeft hij het over.
"Je weet waar ik het over heb" Ik kijk hem aan. Hij staat daar alleen, hij zegt amper iets.
"Ik zeg ook niks, je kan me gewoon horen"
Kan hij mij ook horen?
"Wat denk je zelf, ik antwoord toch op je?"
Ik snap hier niks van.
"Claire we zijn broer en zus."
So what?
"We zijn het zelfde, wat met mij is gebeurd, gebeurt nu ook met jou."
Het is zo vreemd. Ik snap mijn leven niet meer sinds mijn verjaardag Christian.
"Ik ook niet, ik snap alleen niet waarom pap en mam niet naar je toe zijn gegaan."
Ze hadden het net over me.
"Ik weet het, ik woon ook in dit huis."
Heb je dat ook gehoord?
"Ik woon nog steeds in dit huis"
Ik begin hoofdpijn te krijgen.
"Je moet juist doorgaan"
Het lukt niet. Dat moment word het zwart voor mijn ogen. Ik hoor Christian nog mijn naam roepen, daarna voelt het alsof ik van de aardbodem ben verdwenen.