Bu sefer neden ağlıyorsun.? Bak yine yanaklarına süzülmüş gözyaşın.. Sil hadi sil.. Biliyorum yaşamak sıkıcı olmaya başladı. Çünkü seni anlayan birileri yok hayatında. Ailen, arkadaşların iç dünyandaki seni tanımıyorlar. Halbuki tek bir güzel söz yeterdi; "Yanındayım"...Ama sen istemedikçe kimse gelemez yanına unutma.. Düşünceler kuyu misali karanlık ve derin. Ölmeyi düşünüyoruz düzenli olarak ama cesaret edemiyoruz. Kafamızdaki ses bir umut yarını bekleyelim diyor. Kaç yarın daha bekleyeceğimizi bende bilmiyorum. Büyüdükçe kaçıyor neşemiz, hatırlasana parkta oynadığın zamanı, ilkokul gününü, ilk aşkını, ilk kavganı, oyuncaklarını, yazsam uzayıp gidecek bir liste.. 'Çocukluk' listesi bu götürüp buzdolabına ya da duvara asılması gereken bir yaşam reçetesi.. Hayat mutsuz olmamız için tasarlanmış bir mimariye sahip belki yine de iç dizaynını biz yapabiliriz. Mesela baş ucuna sevgi koy, yollara asfalt değilde yemyeşil çimenler koy aralarına çiçekli bahçeler. Sana bir sır vereyim hayallerini yıldızlara as henüz kimse yetişemiyor onlara. Şu toprağa da biraz mutluluk ekelim kahkahalar toplarız.. Seninle karşılıklı çok şey paylaşmak istiyorum ama beni bulman lazım. Karanlıktayım fenerini yak.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ŞİMDİ YOKSUN Kİ
PuisiŞimdi yoksun ama iyiki vardın.. Sus be yüreğim, bende biliyorum özlediğimi; Susta bilmesin özlendiğini.... Şimdiden destekleriniz için teşekkürler. -Sözlerimiz alıntıdır.
