I’ll be formally introducing myself to you, guys
I’m JANELLA MIKAELA NADINE SERANO. Haba lang ng pangalan noh?
O sya, yae niyo na. Uso naman yan ditto sa wattpad e.
By the way, I’m 19 years old and after 2 months, I’ll be turning 20 na. Pero the same as always, I’m still the immature and childish “Jana”. Ung girl na mukang 1st year high school dahil sa height at baby face. Ung girl na wala nang ginawa sa bakasyon kundi magbasa ng manga at anime. Ung girl na mahilg maglagay ng eyeliner pero pag nala-late na sa klase, hindi na din naglalagay. Ung girl na pag nabo-bored, bigla na lang bubulong sa katabi o kaya manghihigit ng buhok ng iba, mawala lang ung silence nila na nakakabingi. Ayan. Ayan ako. Yan ang Jana na bida sa kwentong ito.
Kahit medyo weird sa paningin niyo, I’m the same as you guys . Nangarap din ako maluhuran ng isang heartthrob sa isang gym na punung puno ng estudyante. Nangarap din akong i-surprise ng rose at love letter sa isang locker. Nangarap din ako na magkaroon ng isang nakakabaliw at nakakakilig na love story na pedeng ipagmalaki sa lahat ng babae sa mundo para maglaway silang lahat sa kaingitan. At madami pa akong gusting mangyare sa lovelife ko, but unfortunately, hindi na sila mangyayare dahil I’m too old na to experience those things. Too old and old enough na rin para makagraduate at humarap na sa real world. Ung mamuhay mag-isa then punta sa work at mag-oover time. Ung isang taon na lang “bye bye school! Bye bye, majors!” dahil ang tunay na examination ng buhay ay magsisimula na.
Well, that’s exactly what I thought. Kahit sinumang estudyante, yan din naman ang pinapangarap. Ung makagraduate agad. Matapos agad ang mga exams nay an. Ung magka-pera mula sa sariling hirap. Ung makapag-ipon at malayang gastusin sa kahit anumang bagay na gusto mo.Pero pag tinamaan ka nga naman ng malas o.
Mapapahaba pa ang pananatili ko ditto sa college life na ito. Well, kung tatanungin niyo ung iba, dapat daw nagshift na ko ng course instead na i-pursue ko ang course ko ngayon. E magagawa ba? Sayang ang dating pinaghirapan e. Ipaglaban! Never Say Never!
At kung hindi un nangyare, hindi ako mapapadpad dito.
At hindi ko makikilala si…
***flashback***
As I can remember, that was November nung lumipat kami ng mga kaibigan ko dun sa katabing university ng former school namin. Dun talaga sa katabi, noh? Ahah! Dapat nga hindi ako don papasok e. Nga lang, naulukan ako ng mga kaibigan ko. And maganda din kasi ang uniform. Kahit college na, ung uniform naming mukang high school sa Japan at Korea. Ung medyo mini skirt na checkered at blouse na may vest o coat. Dream come true yun para sa mga tulad kong Otaku (anime fan). Feeling ko kasi nasa anime world ako. Parang maghi-highschool pa lang ako. Honestly, feeling ko binigyan ako ni God ng chance na ma-experience ung mga pinapangarap ko nung high school. Ung mainlove ako tulad nang mga napapanood ko. Ung nagliliparan ang mga paro-paro sa tiyan. Ung natutulala ka na lang kasi ang gwapo niya. Ung mapapa-hayyyy… kasi nakakatunaw ung smiles niya at dimples na kaydalas magpakita. But just like what I said earlier, wala na ako panahon dyan.
Too old na ako to fall inlove.
