ON YOUR HEART'S DOOR FOR ME

Bella

         Bazen gözümün önüne babam annem ve abimi canlandırıp mutlu olmaya çalışıyorum.Neden biz de diğer aileler gibi mutlu ve birlikte yaşayamadık ki?

     Dört yıl önce annem ve babam ayrılmasaydı biz de mutlu bir aile olabilirdik diye kendimi avutuyorum belki ama bu durumdan daha fazla kaçamazdık. Babam ve annem gerçekten birbirlerini sevmiyorlardı. Babamı bir kez olsun annemin gözlerinin içine aşkla bakarken görmedim. Ben elimden geldiğince bu durumdan etkilenmemiş gibi davrandım.

         Ve tüm bu altından kalkamadığım işler yetmiyormuş gibi bir de okula gitmek gibi gereksiz işlerle uğraşıyorum.

        Aslında okulda hoşlandığım bir çocuk var ama o başkasıyla çıkıyor. Haliyle beni okula gitmeye bağlıyacak bir aşk ilişkim bile yokken ben okula gidiyorum.

       Aslında bir ara okumamaya karar vermiştim ama zaten onunla birlikte yaşayamadığım annemin tek isteği olan okumam,sanki ona olan bir borcummuş gibi boynumda asılı olduğundan buna pek cesaret edemedim.

      Evet babamla yaşıyorum. İşte bu iğrenç birbirine dolanmış hayatımda babam beni mutlu etmeye çalıştı. Hatta sırf ben etkilenirim diye sevgili bile edinmedi. Oysa annem evlendi bile. En zoru da düğünlerine gitmek zorunda kalmış olmam. Yeni kocası tam bir pislik. En son düğünde ona pislik herif dememden ve suratına tükürmemden sonra hiç görüşmedik. Doğrusu mükemmel bir histi. Keşke birdaha fırsatım olsa da bu sefer daha büyük tükürsem. 17 yaşında olmama rağmen annemün bana çocuk muamelesi yapıp onu o pislikle evlenmemesi için uyardığımda bana sen anlayamazsın demesi gerçekten sinir bozucuydu.

İşte hayatım böylesine berbatken yarın yine erkenden kalkıp okula gitmeliyim.