Senin değilim

Yürüyorum çanakkalenin kalabalık, rüzgarli sokaklarìnda.. Bedenim ne kadar üşüsede içimdeki yangın beni yakıyor, kül ediyordu. Kalbimdeki acı, bedenimde bir uyuşukluk hali yaratıyordu. Gitmişti...Selim beni bırakıp hic düşünmeden, dinlemeden gitmisti. Gittiginde kalbimi ve beynimi de beraberinde götürmüştü. Tek yanagimda ki gözyaşlarimi bırakmıştı bende. Onlar benim en yakın dostlarimdı. Çünkü, en kötü zamanimda sadece gözyaşlarım yanımda oluyordu, en güvendiğim arkadaşlarım bile yoktu. Dostum yoktu benim. Yanımda her zaman iyi durum icin yanımda olan insanlar vardı. Şimdi yanımdalar mıydı? Hayır. Olmadılar ve olmayacaklardı. Hayatta her zaman ne olursa olsun hep yanlız başıma olacaktim. Bu herkes için geçerliydi. Herkes rolünü çok iyi oynayan bir oyuncuydu hayatta.. Ne kadar kötü olurlarsa olsunlar hep suratina gülüyorlar ve hiç anlaşılmiyordu. Hiçbir zamanda anlaşılmayacaktı da...