Senin değilim

-30-

merhabalarrr :) otuzuncu bolume geldikk!! bu kitabi yazarken hic bu kadar uzun yazacagim aklima gelmemisti.. sizleri cok seviyorum ve bazi okuyucularim sayesinde cok mutlu oluyorum. iyi okumalar insallah begenirsiniz.. bu bolum digerlere oranla kisa olmus olabilir ama gelecek bolum cook daha uzun olacak, emin olabilirsinizzz

Yatagimda oturmus facebookdan arkadaslarimin fotograflarina bakiyorum. durumum ne kadar icler acisi..

Herkesin bir isi vardi ve kimse suan benle ilgilenmiyordu. yanlizlik.. seliml ile ugrasayim dedim aksam arkadaslariyla bara gidecekmis. cemi aradim onunda isi varmis. ne isi oldugunu sordum birde bana soylemedi. ozelmis! benden ozeli ne varsa?!

"alo canim ne yapiyorsun?"

"hmm canim hicc sen?" bu cocuk niye boyle endiseli konusuyordu ki.

"yatagimda yatiyorum oyle . canim sıkıldi arayayim dedim"

"demek beni canin sıkılinca ariyorsun he. demek oyle?" birde kiz gibi trip atmasi yokmuydu? beni olduruyordu .

"yok kaplan yaa nerden cikardin?"

"ben orasini bilmem caliskusum"

hala bana trip atiyordu.

"ya cem yapma allah askina zaten cok sıkıldim. seni aradim seninde isin varmis" sesim gittikce mizmiz bir cocuk gibi cikmisti.

"e e sey evet" niye kekeledi bu cocuk?

"ee senin ne isin var ? hala soyledin?"

"hmm sey..." biraz dusunuyormus gibj yapip zaman taniyordu telefonda konusmamiza rahmen onun surat ifadesini az cok tahmin ediyordum.

"ney cem neyyy?"

"askim ozel ya soylemeyeyim" ne, bana ondan ayri ozeli mi oldugunu soylemisti? bu cocuk olum fermanini imzaliyordu galba.

"nasil ozel ya ?!" diyerek cemkirmeye basladim.  cevap verecekti. cunku ben bunu ogrenmessem gece uyuyazdim.

"ya selin valla ozel soyleyemem zorlama lutfen"

"demek oyle cem .. benden ozelin var ve soylemiyorsun. tamam. daha neler cikacak karsima da gorecegim.. bunuda soyledin ya ask olsun" diyerek suratina kapattim. ona sinirlenmistim. birazda kirilmistim. benden ozel neyi olabilirdi ki bu hayatta?

(bu bir saat once cem ile telefon gorusmesi)

İssizligimi bir yana birakip yatagimdan kalktip dolabima dogru ilerledim. yapacak birseyim yoktu ama yinede ustumdeki pijamalardan kurtulmak istiyordum. dolapta bir sort alip ustume gecirdim. gozume kestirdigim lacivert bir tisortude hizlica ustume gecirip tekrardan yatagima yattim. gozum bir anda telefonla ugrasirken bir fotoya takildi. ve o an kendimi cok kotu hissettim. neden boyle hissetim bilmiyorum ama hissetim iste. en son onu krizlerimden birini geciriken gormustum. anneannemi en son orada gormustum.

anneannemj dusunup gecmise yelken acinca bir anda onu cok ozledigimi fark edip aglamaya basladim. o benim herseyimdi. hayyataki herseyimi anlabildigim tek insan. ama oda huzura kavustu. tek avuntum bu.

Ani bir kararla hemen telefonumuda alip evden ciktim. taksiye atlayip gidecegim yerin adresini verdim. adrese geldigimde kendimi mezarlikta buldum. anneannemin mezarliginda .

mezarliklarin arasindan gecip anneannemin uyudugu yere geldim. daha vefat edeli iki yil olmadigi icin cevresinde taslar yoktu. bu yuzden anneannemin bas ocuna comelip topragi elime aldim ve kokladim. sanki anneannem kokuyordu. onu yanimda hissettiyordu.

"anneannecim ben geldim" diyerek konusmaya basaldim. daha agzimdan uc sozcuk cikmasina rahmen gozlerim dolmustu . ama anneannemin karsinda aglayamzdim. onun karsinda gucsuz duramazdim.