Herkesin bir hayali var,peşinden koşup durduğu soluk soluğa o amaç uğruna kendini yorduğu...Benim ise kendimden başka hiç bir şeyim yok,hatta kendim bile yokum diyebilirim.Ben kendimi bile tanımazken karşıma çıkan insanlar benim kendimi onlara açmadığımı söyler, kimse bilmiyor benim hayatımın acı gerçeklerini,yaralarımı kendi başıma sarıp,her gün daha da kaybettiğimi bildiğim insanları unutmak için harcadığım çabayı..
Ben Liva 16 yaşındayım daha,ama bu rengarenk dünyanın karanlık tarafıyım ben.3 yıl önce annemin ben ve babamı terketmesiyle başladı hayal kırıklarımı teker teker toplayıp kendime gelme çabam..
Ben birkaç yıl toplayamadığım hayal kırıklarımla boğuşurken babamın eve getirdiği üvey annelerim ve beni hiç düşünmeden gözümün önünde o kadınlarla fingirdeyişi..
Beni buracıkta bırakıp gitse de çok özlüyorum ben annemi,o olsaydı bana örnek olurdu,o olsaydı bana destek olurdu...Ama yok gitti,o da dayanamadı bana,o da istemedi beni...Zaten kimse tanımak istemedi ki üzmek istemediğimden en derinlere sakladığım kalbimi...
Annem gitmeden önce bana 3 balon almıştı birinin üzerine en sevdiğim insanı,birine en büyük hayalimi,birine de en büyük mutluluğumu yazmamı istemişti.Elimdeki kalemle ilk yazdığım şey 'annem 'olmuştu,sonra 'oyuncu olmak' evett! bu benim en büyük hayalimdi,istemsizce çöpe attığım,benim hayallerim annemden sonra hiç umursanmadığı için gömüp üstünü kazıdığım en büyük hayalim.. Son balona da 'annemin kızı olmak' yazmıştım,o kadar bağlıydım anneme o kadar mutluydum annemle..Pekii neden mii gitti? Bu sorunun cevabını aradım yıllarca,ama bulamadım,bence istemedi beni sevmedi o da herkes gibi bıraktı işte...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GEZEGEN
Novela JuvenilKimsenin umursamadığı kendi kendine geçinen cadalozun tekiydim ben.Umutlarımı solduran insanlara inat yeşerirdim günden güne,tek eksiğim vardı,bir ışık kaynağı... Ben ışık kaynağımı ararken birden bire benim karanlık dünyamı aydınlatan biri çıkt...
