Love is distance

Κεφάλαιο 5

Πέρασα όλο το σαββατοκυριακο σπίτι. Δεν μίλησα με κανέναν από τους φίλους μου ούτε και με τον κωστα. Το μόνο που ξέρουν είναι ότι ήμουν άρρωστη.  Η Κυριακή όμως πέρασε και τώρα έπρεπε να τους αντιμετωπίσω στο σχολείο..

*την Δευτέρα το πρωι*
Μπήκα μέσα στο προαύλιο διστακτικά. Είδα όλη την παρέα μου λίγο πιο εκεί και κατευθύνθηκα προς αυτούς.

-Μωρό μου ήρθες τελικά? Γιατί δεν μου είπες να έρθω να σε πάρω, μου λέει ο κωστας
-Εε τελευταία στιγμή το αποφάσισα δεν πειράζει, του λέω
-Έχεις κάτι?, με ρωτάνε τα κορίτσια
-Όχι τίποτα απλά θέλω να μιλήσουμε για κάτι μετά..πάω να πω αλλά από την δύσκολη θέση με βγάζει το κουδούνι.
...

Μόλις χτύπησε το κουδούνι για σχολασμα πετάχτηκα πάνω απότομα και μάζεψα τα βιβλία μου. Τους απέφευγα όλη μέρα σήμερα αφού καθόμουν μες την τάξη στα διαλείμματα αλλά τώρα δεν μπορούσα να το καθυστερήσω άλλο. Έτσι όταν βγήκαμε όλοι έξω τους ζήτησα να πάμε να κάτσουμε σε μια καφετέρια να τους πω αυτό που ήθελα.

-Λοιπόν θα μας πεις τι έγινε?ρωτάει η Βίκυ
-Εμ ναι..Λοιπόν ακούστε. Ήθελα να σας το πω νωρίτερα Αλλά δεν μου έβγαινε..Οι γονείς μου πριν λίγες μέρες μου ανακοίνωσαν ότι θα φύγουμε και θα πάμε στην Αθήνα,τους λέω  και όλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό.
Αφού τους εξήγησα πως έχουν τα πράγματα καθίσαμε και συζητήσαμε όλοι μαζί. Μου είπαν ότι έπρεπε να φανώ δυνατή και να μην λυγισω τώρα και ότι πάντα θα είναι δίπλα μου και θα με αγαπάνε. Ότι δεν θα χανομασταν και ότι όσο κι αν μας πονούσε όλους θα το ξεπερνουσαμε..Ώσπου δεν άντεξα και ξεσπασα  σε κλάματα κι εγω και τα κορίτσια αγκαλιά.

Αφού φύγαμε έμεινα έξω από το σπίτι μου με τον κωστα..
-Συγνώμη..του λέω
-Δεν υπάρχει λόγος να ζητάς συγνώμη. Ξές ότι εμείς δεν θα χωρίσουμε πότε ακόμα κι από μακρια, λέει και με παίρνει αγκαλιά
-Σ αγαπάω πολύ,του λέω και ξεσπάω σε κλάματα μέσα στην αγκαλιά του
-Κι εγώ σ αγαπάω μωρό μου..

*Μετά από μια βδομαδα*
Πέρασε μια βδομάδα από τότε που τους το είπα και όλοι προσπαθούν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα και να μην στεναχωριεμαι τόσο. Περνάμε πολλές ώρες την μέρα μαζί πλέον, κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε όλοι μαζί και ακόμα περισσότερα με τον κωστα μου. Μου δίνει κουράγιο καθημερινά κι αυτός και τα παιδιά. Θέλω να ελπίζω τουλάχιστον ότι δεν θα χαθούμε όπως μου υποσχέθηκαν και ότι δεν θα χωρίσω με τον κωστα.

Αφού πέρασαν άλλες δύο μέρες και είχαμε μαζέψει σχεδόν όλα τα πράγματα μας..Την επόμενη μέρα θα φύγαμε και η εικόνα του σχεδόν αδειου σπιτιού μας με σκότωνε.
Τα παιδιά κανόνισαν να μου κάνουν ένα αποχαιρετηστηριο πάρτι στο σπίτι του Κώστα. Ήρθαν όλα τα παιδιά από την τάξη μας αλλά και από άλλες τάξεις. Χορέψαμε ήπιαμε κάναμε τις βλακειες μας. Όλα ήταν υπέροχα, δεν θα μπορούσαν να με αποχαιρετησουν καλύτερα νομίζω. Όταν έφυγαν όλοι μείναμε μόνοι με τον κωστα να μιλήσουμε.
-Υποσχεσου μου ότι δεν θα χωρίσουμε σε παρακαλώ,του λέω
-Στο υπόσχομαι μωρό μου. Θα ερχομαι όσο πιο συχνά μπορώ να σε βλέπω θα μιλάμε και στο τηλέφωνο συνέχεια. Μην μου στεναχωριεσαι μωρό μου,μου λέει και μου χαϊδεύει το πρόσωπο.
-Σ αγαπάω τόσο πολύ γαμωτο, του λέω και τον φιλάω. Κι έτσι μείναμε αγκαλιασμενοι να φιλιομαστε μέχρι να φύγω..

Ελπίζω να σας αρεσε κι αυτό
Φιλιαααα💋