တိတ္ဆိတ္ေနတယ့္ညတစ္ညမွာ....
ပတ္၀န္းက်င္ကမၻာေလာကႀကီးက အေမွာင္
ထုေအာက္မွာ အသက္မဲ့ေနတဲ့အရာတစ္ခုလို
အိပ္ေမာက် ၿငိမ္သက္ေနတယ္...။
ပရေလာကကို အယံုအၾကည္မ႐ွိဘူးလို႔
ေႂကြးေၾကာ္ထားခ်က္တစ္ခုနဲ႔...အေမွာင္အတိ
က်ေနတဲ့ စာသင္ခန္းတစ္ခုတည္းမွာ...
တစ္စံုတစ္ရာကို သက္ေသျပလိုတဲ့စိတ္နဲ႔
ၿငိမ္သက္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္စုရွိေန
တယ္...။
အျပင္ဘက္က လေရာင္က အခန္းထဲကို
တစြန္းတဖ်ႀကဲပက္လို႔...။
လေရာင္ရဲ႕တည္ေနရာတစ္ခုမွာရွိေနတဲ့နာရီက
မနက္ေစာေစာ2နာရီရွိေနၿပီဆိုတာ ညႊန္ျပေန
တယ္...။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းပိုေလးနက္လာေလ...
ေက်ာင္းႀကီးထဲက သက္ဝင္ျခင္းေတြက
ေျပာင္းလဲလာေလပဲ...။
ေက်ာင္းေျမကြက္လပ္က တစ္ေယာက္ထိုင္ဒန္း
ေလးေတြ ေရွ႕ေနာက္လႈပ္ရမ္းေနသလိုမ်ိဳး
တကြ်ီကြ်ီအသံက ေျခာက္ျခားစရာေကာင္း
ေအာင္...ခပ္ညင္းညင္းထြက္ေပၚလာတယ္...။
ေၾကာင္နက္ေတြရဲ႕ ေအာ္သံက...ရန္လိုတဲ့အသံ
ထက္...အႏၲရာယ္က်ေရာက္ေတာ့မယ့္
ေရွ႕ေျပးနိမိတ္တစ္ခုလို...
ၾကက္သီးထစရာေကာင္းလြန္းတယ္...။
ဘယ္ေလာက္ပဲ သရဲေတြကို မယံုၾကည္ပါဘူး
ေျပာေျပာ...၊ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ပေရာဂေအာက္မွာ
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေသြးပ်က္စျပဳေန
ၿပီ...။
"ေဟးးး
ငါတို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ ေတာ္လိုက္ၾကတာ
ေကာင္းမယ္နဲ႔တူတယ္ေနာ္...၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွလဲလာမွမလာတာ..."
သူ႔ရဲ႕ထိတ္လန္႔ျခင္းေတြကို...
တတ္ႏိုင္သေလာက္ဖုံးကာရင္း ေျပာလိုက္ေပ
မယ့္...က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက လက္မခံ။
"ငါတို႔ေက်ာင္းက...ေက်ာင္းသားသရဲရွိတယ္ဆို
ၿပီး နာမည္ႀကီးေနတာ...၊
မေတာ္ ေက်ာင္းသူဆိုလဲ ေတာ္ေသးကြာ...
ေနာ့...ဟားဟား..."
မထီေလးစားဟန္နဲ႔ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္လိုက္တဲ့
ေက်ာင္းသားပါးစပ္ကို က်န္ေက်ာင္းသားေတြက
ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ လွမ္းပိတ္ၾကတယ္...။
သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာ...ကစားစရာကိစၥတစ္ခုကို
အပ်င္းေျပေဆာ့ကစားေနသလိုပံုစံမ်ိဳး...။
