Çaresizlik nedir? Özgürlüğünü yitirmektir. Kaybetmektir herseferinde, çırpınmaktır belkide. Peki ya mecbur kalmak? Hiçbiri benim seçimim değildi. Yitirdim gençliğimi. Soldurdum hayallerimi.
Bitti sonunda hayatım. Tükettim ömrümü. Aşk beni gözlerimi açamadan yakaladı.
Lise hayatıma daha yeni başlayacaktım. Biraz korkuyor birazda heyecanlıydım. Ailem beni yurda vermek zorunda kalmıştı babamın iş hayatı yüzünden. Tek başıma küçük bir şehirde okumak zorunda kalmıştım. Ve o umutla beklediğim ilk günüm yeni bir sayfa başlayacaktı belkide benim için. Sabah erken saatlerde uyandım ve elime aldığım makyaj çantasıyla lavobaya yöneldim. Saçlarımı düzleştirdim. Okul kıyafetlerimi giydim ve saatin 8 : 30 a doğru geldiğini fark ettim paltomu alıp kapıya doğru koşturdum. İşte yeni okulum. Fazla küçük bi okuldu 650 kişilikti. İdare eder bi dış görünüşü ve kocaman bir bahçesi vardı. Herkez dersteydi. Sanırım geç kalmıştım. Okulun kapısından içeriye doğru yöneldim. Derin bir nefes aldım ve müdürün odasının bulunduğu ilk kata ulaştım. Sınıfımı ögrenmek için rehberlik öğretmenleriyle görüştüm. Ve sonunda A şubesine vermişlerdi kaydımı. Sınıfın kapısını çaldım ve içeriye girdim ders coğrafyaydı. Okula geç kayıt yaptırmıştım. Dersanede gördüğüm figen adındaki kızda burdaydı yanına yönelip oturdum. 2. Saatte sınav olduğunu öğrenince bi şok geçirdim. Ve direk coğrafya hocasıyla konuşmaya çalıştım. O kadar insafsızki ilk günde sınava almıştı beni. O gün anlamsızca herkezi tanımaya çalışıyordum ama fazla yakın olmak istemiyordu kimse figen bile fazlasıyla uzaktı. Dersanede aynı sınıftaydık ama yinede uzaktı bana. Biraz kötüydü ilk günüm. Sesimi seviyordum ve güveniyordum bu yüzdende müzik grubu seçmeleri bitmesine rağmen müzik hocasıyla konuştum ve kendimi de gruba dahil ettim. Bugün yaptığım en iyi şey buydu sanırım.
