UNE do hakmerrem per TY

● Kapitulli i 1 ○

"Hej, erdha perseri une..."

Tashme ai gjendej ne kembe perpara atij mermeri te mallkuar i cili vulosi jeten e tij, deshiren per te jetuar per ti thene gjithashtu qe ne te dy do te kapim prej gryke dhe do te jetojm me forcat tona. I kishte marre nje pjese te ekzistences se tij, gjithe enderrat i kishte varrosur me te. Cdo here qe mendonte per ate helmohej nga vetmia, trishtimi, dhimbia therese qe i vinin si shigjeta dhe i nguleshin ne te gjithe trupin. Nga dashuria? Jo, nga vete dashuria ajo per ate ishte ekzistenca qe ushqente dashurin. Ndjenjat e tij ishin thashe, si pikat e ujit qe ledhatojn duke rreshkitur ne trupin tone me nje levizje dore ato thaheshin. Nje levizje dore? Po, ne kete menyre e kishte humbur dhe ate. Ate pamje e kishte skalitur ne mendje deri ne detajet me te vogla, dhe kur e kujtonte mbyllte syte aq fort per te shpresuar qe ai kujtim ajo ngjarje te ikte. Por ishte e kot, vetmia kur ai futej ne mendime kete donte dhe shfaqej duke u bere dhimbja dhe vuajtia e tij me e madhe. Beri nje hape perpara, hapat i bente me ngadalesi duke i puthitur plotesisht mbi barin e njome. Dhe linte shiun qe po binte te njomte duke filluar nga floket pak te gjate te ngritur disi siper, nje biond shume i erret duke anuar nga geshtenje e hapur ne maja ngjyra ishte me e hapur. Nga fijet e flokut te njoma rendonin pikat e shiut duke rene mbi shpatullat e gjera, dhe rreshkisnin duke perfunduar ne trupin me tej. E ndjente kontaktin qe shiu po bente duke kaluar nga rrobat deri te trupi, duke i dhene freski. Mberriti afer mermerit ndenji me sekonda dhe u perkul, donte te fliste por i dridheshin buzet.

"Te solla perseri lulen tone te preferuar, u be lulja jone e prederuar kur u njojtem."

U perkul dhe me shume derisa la disa orkide mbi mermerin e akullt, me pas u ul dhe ai. Vendi ishte i lagur por atij nuk u be vone, dhe sikur te ishte me balte nuk do i behej vone do ta fshinte dhe do ulej. U ul dhe ndjehu qe pjesa e tij e pasme filloi te njomej pak, dhe te ftohtin qe i percolli mermeri. Duke i dhene nje te dridhur te vogel, ndenji ashtu disa minuta pa folur vetem shikonte. Nuk kishte force te fliste i dridheshin buzet e tij te plota dhe me forme qe i ngjyrosnin nje roze as e rend por as dhe e leht, nje roze e embel. Vetem rrinte dhe shikonte horizontin qe rrezja e shikimit te tij arrinte dhe kapte, nje pamje shume e trishtueshme.

"Nuk ja uroj dikujt kete ndjenje dhe kete pamje, perkundrazi atyre ua uroj kane per ta paguar kete qe me ben mua, kete qe na ben neve, kete qe te ben ty. Kane per ta pare, kane per ta ndjer se cfare do te thote te shkulet zemra nga vendi. Si ma ben mua me ty, te betohem per kete gje dhe ti e di shume mire qe une nuk e thyej leht betimet dhe sidomos kur behet fjale per ty."

Notat e zerit qe i thoshte fjalit ishin te fikura, pa fuqi dhe pa deshire per te folur. Shiu po binte me te leht qe sa vinte dhe pershejtonte shpejtesin e tij, dhe ishte ky pikerisht qe i jepte ate ndjenjen e pashmangshme qe e mallengjente. Mori fryme thelle, dhe ndjeu arjin e lagesht qe po fillonte te mbizotronte. Hapi syte dhe u mbeshtet ne pjesen e ngritur te mermerit, dhe ndjeu perseri qe shpatullat e tij te gjera u njomen dhe u shtua akoma dhe me shume ajo e dridhura qe e pershkruajti ne te gjithe trupin.