UNE do hakmerrem per TY

● Kapitulli i 4 ○

Yjet jane gjithmone deshmitar te dy personave, cdo grimce dashurie qe lind ngrihet ne qiell dhe ndricojn pergjithmon si yje.

Ishte mbazdite vone, nata dhe freskia kishte filluar te ndihej duke filluar qe nga vete natyra dhe duke ja percjell njerzve. Ai pas nje ore e ca rruge me ne fund ndaloi makinen dhe ajo ishte shume kurioze se ku do ta conte dhe cdo here qe e pyeste gjate rruges pergjigjet e tij ishin:
●o nje e puthur qe ajo te pushonte.
○ose dhe pak mberritem.
Ajo sa e sa here e kishte pyetur por ai nuk ishte merzitur, dhe nuk kishte per tu merzitur ndonjehere me ate...ajo per ate ishte arsyeja pse zemra e tij rrihte. Ai hapi deren ne krahun e tij dhe me pas u afruha nga ana e saj qe ti hapte dhe saj deren, ajo nuk i kishte shqitur syte nga ai per te kapur cdo detaj te tij...nese linte ndonje shenje por ishte e pamundur. Disa here kishte mundur ta zberthente por kur ai nuk donte, nuk linte asnje shenje.

"Mund te dalesh."-dhe i zgjati doren.
"Po sigurisht qe do dale, kam qe kur u nisem qe po te pyes si e cmendur por ti thoje JO."-duke ja kapur doren dhe duke qeshur te dy pak.
"Kot nuk quhet surprize."
"Gjithsesi se shpejti do ta zbuloj."
"Po, por para kesaj do te mbyll syte."
"Jo, jo...jo jo."
"Po po dhe po."-dhe i beri ate fytyre qe ai ja bente gjithmone.
"Ufffff te lutem jo jo kete fytyre, nuk e kuptoj ti me hipnotizon mua kur e ben kete fytyre...ok ok pranoj."
"Ah keshtu po, te dua shume."
"Dhe une te dua shume."

U puthen, dhe me pas ai e mori perpara vetes dhe i vendosi duart perpara syve.

"Vetem kujdes ku ecen se nuk eshte dhe aq drite perkundrazi eshte ber nate, po u penguam ti e ke fajin"
"Pa merak kam shume kujdes dhe ti e di, dhe sidomos kur jam me ty."

*********

"He pra kemi dhe shume?"-e pyeti duke vendosi durte e saj mbi te tijat.
"Aha hiqi duart, dhe dy hapa dhe mberritem."
"Ok."

Ishte e vertete pas disa hapash mebrriten, dhe ajo me ne fund.....

"Mos me thuaj mberritem me ne fund?"
"Po mberritem, dhe me ne fund pyetjet e tua do marin pergjigje."
"Uhhh pooo, mezi sa po pres."
"E kam kuptuar kete gje."

Dhe e kthehu nga vetja e tij.

Amadeo.
Ufffff dhe per pak fare dhe qielli do behet perfekt, per kete nate perfekte.

I hoqi duart, dhe ajo hapi syte.

"Camilla?"
"Po Amadeo."-pasi i kthehu pergjigje u mundua te kthehej nga ana tjeter.
"Jo te lutem mos u ktheh, dhe pak."-dhe e ndaloi para se ajo te kthehej, qe duart i kishte mbi shpatullat e saj.
"Me thuaj."
"Kot nuk zgjodha kete dite, kete nate...rreth keto ore sepse sot do jete nata jone perfekte...nje here ne muaj ndodh kjo magji qe ti do shikosh. Jam munduar per kete, dhe me ne fund ja arrita.
"Cfare magjie?"
"Do ta shikosh."

Diego.
Me ne fund.

I shtrengoi duart e saj akoma dhe me shume, dhe i tha:

"Tani mund te kthehesh."

Ajo u kthyhe, por mbeti e ngrir...e ngrir nga ajo magjia qe ai i kishte folur pak me pare.

Alissa.
Jo, nuk ka mundesi.

"Me bere qe te perjetoj dhe kete, Amadeo cfare ke ber?"-u habit sa vendosi dhe duart e saj mbi buze dhe nga syte e saj dolen disa lot, pasi pa ate pamje qe gjendej perpara saj..iu hodhe ne krahe atij me gjithe fuqin.

"Te pelqeu?"
"Po tallesh? Me pelqu shume, nuk e ke iden se sa."
"A mund te vazhojm te ecim derisa te arrijn ne fund sepse kjo nuk eshte e vetmja qe doja te tregoja?"
"Sigurisht, me zi sa po pres."
"Dhe une gjithshtu."

Ai e terhoqi dhe me afer vetes se tij, duke ber te mundur qe ajo te mbeshteste koken ne kraharorin e tij duke ecur perkrahe. Ata ishin afruar shume prej asaj dite qe kane per ta kujtuar perjetesisht "Dy fluturat blu", ata nuk e dinin qe ato fluturat nuk ishin thjesht nje rastesi por do ta kuptojn me vone (si dhe ju bashke). Kishin lindur nuanca ndermjet tyre, kishin lindur shkendijat e nje dashurie te fuqishme dhe te paster. Por ai akoma nuk i kishte thene akoma "a do behesh e imia", donte te merte kohe te njiheshin te kuptoheshin te pershtateshin...dhe nga shenjat qe ajo i linte e kuptoi qe kjo lidhje ka per te lindur dhe forcuar dita-dites. E kuptuan e ndjenin qe ditet e para, qe dicka midis tyre do ndodhte.