To fight or to let go? (On going)

Chapter2: Unworthy

Abbie's POV:

School...

"Manong! Kay Kristine na lang ako sasabay pauwi. Salamat." sabi ko kay Manong Jose pagkababa ko ng kotse.

Hinanap ko na kung saan yung room ko.

Nga pala. BS General Educ yung kurso ko. Gustong-gusto ko kasi magturo eh.

Tiningnan ko yung Schedule slip ko. "College of Arts and Sciences, Room Fil01." sabay tingala sa taas ng pinto kung saan nakalagay yung mga Room numbers. "Ayos. Nahanap ko rin."

Pumasok na ako sa loob and seated at the left most corner of the classroom, beside the window. Gusto ko sa spot na ito kasi hindi ako gaanong mapapansin ng prof.

Ilang sandali lang ay dumating na yung prof namin.

"Good morning class." bati niya saka kumuha ng marker at sinulat ang pangalan niya sa white board. "I'm Mrs Cruz and I'll be your Fil01 professor for the entire semester." pagpapakilala niya

"I'm kinda strict when it comes to tardiness and absences. So if you're lazy enough to attend all my classes. Then you better move to another class. Understand?"

"Yes prof!" we all said in unison.

Gosh! First day pa lang yan huh. Heavy. Nakakastress.

Biglang may pumasok.

"Kakasabi ko lang na ayaw ko ng mga nalalate. Anyway! What made you come to my class late Mr?" prof Cruz asked with raised eyebrows

"It's Kean Christopher Mendoza, ma'am!" bored niyang sagot

"Alright Mr. Mendoza! Find yourself a seat." she commanded

Sh!t na malagkit. What is he doing here? Akala ko ba BSCivil Engineering yung kukunin niyang course kasi gusto niyang maging kagaya ng papa niya. Engr. Arthur Mendoza, one of the well known and high paid engineer dito sa Pilipinas.

I saw him making his way to where I'm at.

"Hi!" he greeted. "May naupo na ba diyan sa tabi mo?" he asked

"Wala pa naman. But I don't want you to seat next to me." maldita kong sagot

"Mr. Mendoza!" tawag sa kanya ni prof. "Might as well you seat and listen to all my discussions, hmm?" she asked

So no choice sa kagustuhan ko man na wag siya dito maupo ay wala na. Naman kasi eh. At dito pa talaga naisipang tumungo. Yan tuloy baka pagalitan pa ako ni prof at isipin niyang napakaarte ko. Mahirap na rin at baka malaman pa ng mga kaklase ko yung past naming dalawa.

"Tskk" and rolled my eyes at him.

Walang umiimik sa aming dalawa hanggang sa matapos yung klase.

"Sabay na lang tayo sa next class." he offered

"I'm sorry?" I confirmed. Baka kasi mali lang ako ng dinig.

"Sabi ko. Sabay na lang tayo sa next class. Total pareho rin naman tayo ng patutunguhan eh." paglilinaw niya.

"At papano mo naman nalaman kung saan ang next class ko?" pag-iimbestiga ko then raised a brow

"We're in the same class sa lahat ng subject." he simply said

"What?" I surprisingly asked.

"Yes! I asked your mom with your schedules and I enrolled to all of your classes." he answered

"And why?" I confusingly asked

"I just wanna be with you the entire semester!" he said

Napayuko ako bigla at napangiti sa sinabi niya.

"Ewan ko sayo!" sabi ko saka ko siya iniwan.

Ano ba ang napasok sa isip niya at bigla-bigla na lang siyang nag-enroll sa kurso ko tapos pareho pa lahat ng classes namin? That's stupid!

Hindi ko siya magets.

Pumasok na ako sa loob ng classroom at nakita ko naman siya na kakapasok lang rin sa loob. Naupo na naman siya sa tabi ko.

"My gosh Kean! Kung ano man yang binabalak mo. Please lang! sa ngayon pa lang. Itigil mo na yan. It will do no good. Sinasabi ko sayo." I commanded

"I have a pure intention." he said

"Shut up! Pinapahirapan mo lang ako lalo eh." and now I'm pissed off

"Then stop! Huwag mong pigilan ang nararamdaman mo kung may nararamdaman ka pa naman sa akin." he advised

"Do you think madali lang gawin na pigilan ko ang sarili ko na wag ka nang mahalin?" I asked him

Ang lakas na ng boses ko. Buti na lang at kami pa lang dalawa dito sa classroom.

"I'm sorry!" That's all he said

"Sorry? Puro ka na lang sorry. Maibabalik pa ba ng sorry mo ang katutuhanan na sinaktan mo ako't pinagpalit sa ibang babae? Kasi kong hindi na. Itigil mo na ang kasasabi mo ng sorry bago pa ako mawalan ng pasensya at baka makalimutan ko't naging mabuti rin tayong magkaibigan. Bago kita minahal.." I wiped my tears with my hand saka lumabas ng classroom.

May 15 minutes pa naman din ako bago magsimula yung next class. Ang aga lang talaga namin pumasok kanina

Dumiretso na ako sa Restroom.

I faced my reflection in the mirror.

Now, I'm all messed up.

What is he up to? At bakit paulit-ulit na lang niya akong sinasaktan? Ano ba ang problema niya at hindi pwedeng pabayaan na lang niya ako.

Pinapahirapan lang niya ako lalo eh.

How can I move on kung araw-araw niya akong kukulitin?

He's so.. Unbelievable!!

May pumasok na sa Restroom kaya dali2x kong pinunasan ng tissue ang mga luha ko.

I guess I need to go back. Baka malate pa ako. I fixed my messed self before I headed back to the classroom.

Natapos ang buong araw na klase ng hindi kami nagpapansinan.

Salamat naman at hindi na niya ako kinulit ulit.

Pinuntahan ko na si Kristine sa College nila. College of Commerce. She's an accounting student. She wants to be just like her mother. She wants to be a CPA too.

"Hi besh!" bati niya sa akin at nagbeso kami.

"What's with the face, Abbie?" she curiously asked

I sighed saka naupo sa bench.

"Kean!" I simply said

"And what's with Kean?" she confusingly asked

"I don't understand him. Parang kahapon lang na sinaktan niya ako't pinagpalit sa ibang babae tapos ngayon hahabol-habol siya?" tears began to fall from my eyes. Kristine hugged me. "Ganun na lang ba kadali para sa kanya kalimutan ang mga nagawa niya sa akin noon? Kasi para sa akin. *sob* Ang hirap eh." I paused for a second before I continued. "Ang hirap lang isipin na ginago ka ng boyfriend mo ng hindi mo man lang alam kung ano ang dahilan at nagawa niya yun sayo."

I released from her hug.

"Alam mo ba yung feeling na ang dami mong pangarap para sa inyong dalawa tapos sa isang iglap lang parang malabo na? Ang hirap diba?" I touched my chest. "Ang sakit sakit.." she offered me her hanky and comforted me from my back.

"Hush! Tama na. He's not worth your tears. Kung nakaya mong magmove on for 6 months. I know na makakaya mo rin ito ngayon. Nandito naman ako eh. Kami nila Jade. Hindi ka namin iiwan.. Tahan na please." pagpapatahan niya sa akin.

"Hayaan mo na lang muna akong umiyak. Kahit ngayon lang. Last na talaga to. Promise."

Then she just let me drown all my tears away.

Pinapangako ko. Hindi na ako iiyak ulit. Hindi ko na hahayaan pa na paiiyakin pa ulit niya ako.. Tama si Kristine. He's not worthy of my tears. I don't deserve him. He's an a-hole and a pain in the ass. I deserve someone better. Better than he used to be back then. When everything's still into its place.

(NP: Flicker by Niall Horan)